Αντιμετωπίστε αποτελεσματικά την παιδική αλλεργία με την Ομοιοπαθητική Ιατρική.

Σήμερα σκέφτηκα να αναρτήσω το παρακάτω άρθρο σε σχέση με την ομοιοπαθητική, έπειτα από μία συζήτηση που είχα με μία μανούλα της οποίας το παιδάκι ταλαιπωρείται με αλλεργικό άσθμα.

Έχοντας εγώ η ίδια δοκιμάσει και εμπιστευτεί την ομοιοπαθητική σας παραθέτω το παρακάτω άρθρο το οποίο δεν αφορά μονάχα παιδιά αλλά και ενήλικες καθώς η θεραπεία της ομοιοπαθητικής ανταποκρίνεται σε όλους.

Η διάγνωση της «αλλεργίας» στον παιδικό πληθυσμό, ακούγεται όλο και πιο συχνά στα παιδιατρικά ιατρεία. Η αναγγελία της, γεμίζει συνήθως άγχος τους γονείς οι οποίοι συνδέουν συνειρμικά την αλλεργία με μια χρόνια, δυσεπίλυτη δυσλειτουργία του οργανισμού που απαιτεί συνδυασμό θεραπευτικών χειρισμών.

Μολονότι η διάγνωση των αλλεργικών παθήσεων αυξάνεται γεωμετρικά στη σύγχρονη εποχή, αυτές φαίνεται να υπήρχαν όσο κι ο άνθρωπος.  Για παράδειγμα οι πρώτες αναφορές τροφικής αλλεργίας αναφέρονται  στην Συλλογή του Ιπποκράτη (460-370 π.Χ.) και αφορούν στο τυρί και στο κρασί. Επίσης, ο Αριστοτέλης (384-322 π.Χ.) ανέφερε ότι υπήρχαν άνθρωποι που δεν μπορούσαν να ανεχθούν τα φρούτα, ενώ σε αρχαία κείμενα περιγράφονται και περιστατικά παιδικής αλλεργίας,  όπως ενός παιδιού που ανέπτυξε αλλεργική συμπτωματολογία μετά την κατανάλωση κατσικίσιου γάλακτος.
Τί είναι όμως η αλλεργία;  Πρόκειται για αντίδραση υπερευαισθησίας που προκαλείται με ανοσολογικό μηχανισμό.  Στην αλλεργία μπορεί να μετέχουν ειδικά αντισώματα ή ανοσολογικά κύτταρα (Τ-λεμφοκύτταρα). Στην πλειονότητα των περιπτώσεων το αντίσωμα που τυπικά ευθύνεται για μια αλλεργική αντίδραση ανήκει στον IgE ισότυπο.
Πολύ συχνά οι γονείς ακούν τον παιδίατρο να αναφέρει τον όρο «ατοπία» για να περιγράψει την αλλεργία του παιδιού τους. Ατοπία καλείται η ατομική ή οικογενής τάση για παραγωγή IgE αντισωμάτων, ως  απάντηση σε χαμηλές δόσεις αλλεργιογόνων, συνήθως πρωτεϊνών  με αποτέλεσμα την ανάπτυξη τυπικών συμπτωμάτων όπως άσθμα, ρινοεπιπεφικίτιδα ή σύνδρομο  αλλεργικού εκζέματος/δερματίτιδας (AEDS). Οι όροι «ατοπία» και «ατοπικός» χρησιμοποιούνται για την περιγραφή αυτού του χαρακτηριστικού και της υποκείμενης προδιάθεσης.
Οι «αλλεργικές» αντιδράσεις, που προκαλούνται από την IgE, δεν συμβαίνουν όλες σε ατοπικά άτομα. Στην καθημερινή κλινική πράξη, οι ιατροί χρησιμοποιούμε τον όρο Υπερευαισθησία: Η υπερευαισθησία προκαλεί αντικειμενικά, σταθερά αναπαραγόμενα συμπτώματα ή σημεία, που εμφανίζονται μετά από την έκθεση σε ένα συγκεκριμένο ερέθισμα, καλά ανεκτό από φυσιολογικά άτομα. Και επειδή η Ιατρική έχει ακόμα μακρύ δρόμο στην πλήρη αποσαφήνιση των φαινόμενων υπερ-αντίδρασης του ανοσοποιητικού, πολύ συχνή καθημερινά είναι και η μη αλλεργική υπερ-ευαισθησία, δηλαδή αλλεργικές αντιδράσεις όπου όμως δεν ανιχνεύεται παραγωγή IgE αντισωμάτων.
Όλοι γνωρίζουμε τις συνηθέστερες αλλεργικές αντιδράσεις που είναι το άσθμα, η ρινο-επιπεφυκίτιδα και το έκζεμα. Ειδικά για το άσθμα που ταλαιπωρεί τόσο πολύ τον παιδικό πληθυσμό θα πρέπει εξαρχής να επισημάνουμε ότι η μεγάλη αύξηση της επίπτωσής του σε αυτόν είναι περισσότερο μη-αλλεργικού τύπου και για αυτό θα αναφερθούμε πιο ειδικά παρακάτω.
Με λιγότερο επιστημονικούς όρους, θα λέγαμε  ότι μία ενδογενής ή επίκτητη τάση του οργανισμού να αντιδρά σαν «ψευδής συναγερμός» έναντι σε ακίνδυνες για τον μέσο πληθυσμό  ουσίες (κοινά αλλεργιογόνα: γύρη, ακάρεα, πρωτεΐνες από αγελαδινό γάλα, φυστίκι, αυγό, ψάρι, δηλητήρια εντόμων, χημικά φάρμακα κυρίως αντιβιοτικά, χημικές ουσίες από καλλυντικά, απορρυπαντικά κ.α.) δημιουργεί συμπτώματα φλεγμονής που μπορεί να εμφανιστούν στο δέρμα, στον ρινικό βλεννογόννο, στον επιπεφυκότα  του οφθαλμού ή στο βρογχικό δέντρο του αναπνευστικού. Τα συμπτώματα αυτά ποικίλλουν και ανά άτομο αλλά και ανά εποχή στο ίδιο άτομο, κυρίως δε ποικίλλουν σε επίπεδο βαρύτητας, από έναν απλό κνησμό μέχρι μία λίαν επικίνδυνη αναπνευστική δυσχέρεια.
Στην Ιατρική, μία ολόκληρη ειδικότητα η Αλλεργιολογία, ασχολείται ειδικά με τους ασθενείς αυτούς και αντίστοιχα υπάρχει και η ειδικότητα της Παιδο-αλλεργιολογίας. Οι θεραπευτικές προσπάθειες έχουν ένα δίπτυχο: την μείωση των ενοχλητικών ή και επικίνδυνων συμπτωμάτων με φάρμακα που καταστέλλουν τα αλλεργικά συμπτώματα (αντιισταμινικά, κορτικοστεροειδή) είτε την προσπάθεια απευαισθητοποίησης έναντι συγκεκριμένων αλλεργιογόνων, όταν αυτά είναι φανερά. Ωστόσο παρά την πρόοδο της φαρμακευτικής στον τομέα αυτό, οι αλλεργικές παθήσεις ακόμα θεωρούνται ιδιαίτερα δυσεπίλυτες. Το ίδιο ισχύει και για την αλλεργία της παιδικής ηλικίας, η οποία αφενός αυξάνει ραγδαία σε ρυθμούς, αφετέρου παρουσιάζει επιπλέον δυσκολίες λόγω των έντονων παρενεργειών των σύγχρονων πιο κατασταλτικών χημικών αγωγών.
Η Ομοιοπαθητική Ιατρική, έχει σαν βασική αρχή της χορήγηση υπερ-αραιωμένων φυσικών διαλυμάτων που έχουν σαν στόχο την ανοσο-διέγερση και ανοσο-τροποποίηση της άμυνας του ανθρώπινου οργανισμού. Δεν στοχεύει στην καταστολή του συμπτώματος, βλέπει το σύμπτωμα σαν προσπάθεια του οργανισμού να πετύχει ομοιοστασία, ως εκ τούτου, στοχεύει στην ίαση του ασθενούς και όχι μόνο στην καταστολή των συμπτωμάτων μίας ασθένειας. Η συμβολή της στην θεραπεία των αλλεργιών και ιδιαίτερα των παιδικών, αναδεικνύεται καθημερινά στην κλινική πράξη. Εξάλλου και οι πρώτες μεγάλες κλινικές μελέτες που δημοσιεύτηκαν σε μεγάλα ιατρικά περιοδικά με εμφανή θετικά αποτελέσματα υπερ της Ομοιοπαθητικής, αλλεργίες αφορούσαν. Ήταν οι μελέτες της δεκαετίας του ’90, για την «αλλεργία εκ χόρτου» από την Μ. Βρετανία του Dr.Reilly, που έβαλαν την Ομοιοπαθητική στον στίβο των μεγάλων κλινικών δημοσιεύσεων.
Πού οφείλεται όμως αυτή η ικανότητα του υπερ-αραιωμένου Ομοιοπαθητικού φαρμάκου να θεραπεύει τους αλλεργικούς ασθενείς; Ας δούμε λίγο τις βασικές αρχές που σχετίζονται με αυτήν την ικανότητα, συνδυαστικά και με τις γνώσεις της φύσης της αλλεργίας όπως αναφέρθηκαν στην αρχή.

1. Η Ομοιοπαθητική Ιατρική, στοχεύει στην ίαση από την νόσο και την προδιάθεσή της και όχι στην συνεχή καταστολή των συμπτωμάτων, πρακτική που ενέχει και τους κινδύνους των μακροπρόθεσμων παρενεργειών, τόσο των χημικών φαρμάκων, όσο και της ίδιας της καταστολής. Πράγματι μελετώντας τον ανθρώπινο οργανισμό σαν ενιαίο σύνολο, και όχι μόνο σαν επί μέρους σύστημα που νοσεί (βλέπε Τεύχος Natura, 5/4/10. ΨυχοΝευροΑνοσολογία και Ομοιοπαθητική), διαπιστώνουμε το εξής σημαντικότατο που δυστυχώς υποβαθμίζεται συστηματικά στην συμβατική Ιατρική. Η ίδια η καταστολή με χημικά φάρμακα κάποιων ενοχλητικών αλλεργικών συμπτωμάτων στο δέρμα, θα οδηγήσει με μαθηματική ακρίβεια στην εμφάνιση αλλεργικών συμπτωμάτων σε πιο βαθείς και ευγενείς ιστούς όπως ο ρινικός βλεννογόνος και στη συνέχεια το βρογχικό δέντρο. Με λίγα λόγια όταν σε ένα παιδάκι με έκζεμα, χορηγούνται τοπικά κορτικοστεροειδή για ανακούφιση του δέρματος, αυξάνονται γεωμετρικά οι πιθανότητες αυτό να εμφανίσει τελικά άσθμα. Και αυτό θα συμβεί σε δεύτερο χρόνο , όπου ο οργανισμός, ύστερα από την τοπική χρήση κορτιζόνης, δεν θα μπορεί πιά την αλλεργική του προδιάθεση να την εκφράσει σε εξώτατο , αναπλάσιμο ιστό όπως το δέρμα για να μην κινδυνέψει. Εκείνη δε τη στιγμή ο Παιδο-δερματολόγος είναι ικανοποιημένος. Μήνες αργότερα το παιδί θα παρουσιάσει την πρώτη κρίση άσθματος, αλλά το ελλιπές σύστημα πληροφόρησης των υπηρεσιών υγείας, δεν θα ενημερώσει ποτέ τον Παιδο-δερματολόγο, ο οποίος μένει με την  εντύπωση ενός θεραπευμένου –κατεσταλμένου στην πραγματικότητα- παιδικού εκζέματος.
2. Στην Ομοιοπαθητική Ιατρική, η θεραπεία εξατομικεύεται, υπερβολικά μάλιστα, ανάλογα με την ιδιαίτερη συμπτωματολογία του κάθε ασθενούς. Πράγματι είδαμε παραπάνω πόσα διαφορετικά αίτια, συμπτώματα και εναλλαγές συμπτωμάτων μπορεί να παρουσιάσει ένας αλλεργικός ασθενής και πόσο μπορεί να διαφέρει από έναν άλλον. Αυτή η ιδιαίτερη «εικόνα» του κάθε αλλεργικού ασθενούς, αναζητά στην Ομοιοπαθητική ένα «μοναδικό για αυτήν την εικόνα» φάρμακο για να την αναιρέσει, προς την «όμοια» κατεύθυνση που επιθυμεί ο οργανισμός και όχι προς την αντίστροφη με καταστολή.
3. Όπως ελάχιστες δόσεις αλλεργιογόνων αρκούν για να κάνουν μία μεγάλη αλλεργική αντίδραση σε έναν ευαίσθητο ασθενή, έτσι και ένα υπερ-αραιωμένο, πέραν της μοριακής δομής Ομοιοπαθητικό φάρμακο, αρκεί για να την αναιρέσουν.

Ειδικά για την παιδική αλλεργία, η Ομοιοπαθητική Ιατρική ενδείκνυται να είναι από τις πρώτες θεραπευτικές επιλογές.  Τα αλλεργικά νεογνά, βρέφη και παιδιά, ανταποκρίνονται αμεσότερα στην επιχειρούμενη ανοσο-τροποποίηση από την Ομοιοπαθητική, γιατί έχουν ένα ανοσοποιητικό σύστημα που ακόμα εκπαιδεύεται. Όταν παράλληλα, υπάρχει  ιστορικό ελάχιστης ή μηδενικής χημικής χρήσης, αυτή η ανταπόκριση είναι άμεση και κλινικά εντυπωσιακή, ενώ η αποφυγή καταστολής των αλλεργικών συμπτωμάτων από το δέρμα προς τους βρόγχους, συνιστά εφόδιο υγείας για την μετέπειτα ζωή τους.  Το να προσφέρει κανείς μέσω μίας εξατομικευμένης, φυσικής, χωρίς παρενέργειες και θεραπείας όπως η Ομοιοπαθητική, μόνιμή ίαση στον παιδικό πληθυσμό, από μία τόσο πολύπλευρη και δυσεπίλυτη προδιάθεση είναι κάτι παραπάνω από θαυμαστή ιατρική. Είναι κοινωνική επένδυση για το μέλλον.
Όλα αυτά υπό την προϋπόθεση της άσκησης Ομοιοπαθητικής από Ιατρούς με απαιτούμενη εκπαίδευση.

Σπύρος Α. Κυβέλλος
Ιατρός Ομοιοπαθητικός
Γ.Γ. Έρευνας Διεθνούς Ακαδημίας Κλασσικής Ομοιοπαθητικής

ΠΗΓΗ:www.classical-homeopathy.gr

The Starfish Thrower

Μία όμορφη ιστορία με νόημα…

Κινέζικη Ιατρική και ελαφριά κατάθλιψη

Ποιες είναι οι πρακτικές που χρησιμοποιεί η Κινέζικη Ιατρική σε περιπτώσεις ελαφριάς κατάθλιψης;

Η Κινέζικη Ιατρική (ΚΙ) είναι ένα ιατρικό σύστημα το οποίο περιέχει διαφορετικές μεθόδους θεραπείας. Στην Ελλάδα από την δεκαετία του 70 έχουμε γνωρίσει την ΚΙ κυρίως μέσω του βελονισμού, ενώ την τελευταία δεκαετία γίνεται περισσότερο γνωστή η Κινέζικη βοτανοθεραπεία και η Κινέζικη χειρομάλαξη (τουί να).
Στα μεγάλα νοσοκομεία της ΚΙ της Κίνας οι περιπτώσεις ελαφριάς κατάθλιψης αντιμετωπίζονται κυρίως με το βελονισμό, την Κινέζικη βοτανοθεραπεία ή το συνδυασμό τους. Η αποτελεσματικότητα των θεραπειών αυτών έχει αποδειχτεί πρακτικά μέσω της μακρόχρονης χρήσης τους και με έρευνες που πραγματοποιούν πανεπιστήμια ΚΙ στην Αμερική, τον Καναδά, την Κίνα και την Ευρώπη.

Πώς ακριβώς αυτές επιδρούν στον οργανισμό βελτιώνοντας τη διάθεση;

Η Κινέζικη Ιατρική (ΚΙ) παραδοσιακά χρησιμοποιεί την δική της γλώσσα για να περιγράψει τα αίτια που προκαλούν αλλαγές στη διάθεση, αλλά και τον τρόπο με τον οποίο ο βελονισμός και η βοτανοθεραπεία επιδρά στον οργανισμό. Με απλά λόγια αναφέρεται πως εξωτερικοί και εσωτερικοί παράγοντες επηρεάζουν τον οργανισμό δημιουργώντας  ανισορροπία. Η ανισορροπία αυτή δεν επηρεάζει περιορισμένο τμήμα του οργανισμού, αλλά το σύνολο του σε ψυχικό και σωματικό επίπεδο. Οι θεραπείες της ΚΙ βοηθούν την επανάκτηση της χαμένης ισορροπίας οδηγώντας  στην υγεία. Τα τελευταία 40 χρόνια έχουν πραγματοποιηθεί πολλές μελέτες με θέμα τον τρόπο δράσης του βελονισμού και της βοτανοθεραπείας. Η Κινέζικη βοτανοθεραπεία χρησιμοποιεί ορυκτά, φυτικά και ζωικά μέρη, τα οποία περιέχουν ενεργά φυσικά συστατικά που έχουν ηρεμιστική, αναλγητική, αντικαταθλιπτική, αγχολυτική και άλλες δράσεις. Ο βελονισμός προκαλεί τη διέγερση υποδοχέων του περιφερικού νευρικού συστήματος, που μεταδίδονται στο κεντρικό νευρικό σύστημα (εγκέφαλο και τον νωτιαίο μυελό). Χάρη στη διέγερση του κεντρικού νευρικού συστήματος και ως αποτέλεσμα αυτού και τη διέγερση του ενδοκρινικού συστήματος, ο βελονισμός αντιμετωπίζει ψυχικές καταστάσεις όπως  η κατάθλιψη μέσω αντικαταθλιπτικής, αγχολυτικής, παυσίπονης δράσης και μέσω της βελτίωσης της εγκεφαλικής αιματικής ροής.

Είναι σκόπιμο να δοκιμάσει το βελονισμό ο καταθλιπτικός και γιατί;

Ο καταθλιπτικός ασθενής θα ωφεληθεί από το βελονισμό. Ο βελονισμός δεν έχει παρενέργειες και μπορεί να χρησιμοποιηθεί με ή χωρίς την κλασσική φαρμακευτική αγωγή. Ο βελονισμός εκτός από την αντιμετώπιση του προβλήματος του ψυχισμού θα ωφελήσει ταυτόχρονα και συμπτώματα που συνδέονται με την κατάθλιψη όπως αϋπνία, κόπωση, πονοκέφαλος, γαστρεντερικά προβλήματα (μετεωρισμός, δυσκοιλιότητα) απώλεια βάρους ή παχυσαρκία, αυχεναλγία, οσφυαλγία.

Δημητρίου Γιάννης M.D.  Msc. TCM

ΠΗΓΗ: yinyang.gr

Βιταμίνη Β2 σύμμαχος μας κατά των ημικρανιών και πονοκεφάλων

Όλο και περισσότεροι άνθρωποι στις μέρες μας πάσχουν απο ημικρανίες και ειδικότερα οι γυναίκες καθώς επηρεάζονται περισσότερο απο τους άνδρες σε μία αναλογία περίπου 3:1

Σε μερικούς ανθρώπους παρατηρείται μία αλλαγή στην διάθεση τους πριν αρχίσει μια ημικρανία. Μπορεί να γίνουν πιο ευερέθιστοι ή ακόμη και καταθλιπτικοί. Σε άλλους, μπορεί να οξυνθεί μια αίσθηση και να έχουν μία περίεργη γεύση ή να τους μυρίζει κάτι. Σε άλλες περιπτώσεις, πολλά άτομα αισθάνονται πιο κουρασμένα, χασμουριούνται ή έχουν μυϊκούς πόνους. Περίπου 1 στους 4 ανθρώπους βιώνουν αυτή την πρόδρομη φάση, η οποία μπορεί να συμβεί το νωρίτερο 24 ώρες πριν από κάθε ημικρανία.

Συνήθως τα άτομα που υποφέρουν απο ημικρανίες είναι πιθανό να πάσχουν και απο άλλες χρόνιες παθήσεις, όπως  αλλεργίες, άσθμα, αρθρίτιδα, υπέρταση κατάθλιψη κ.α. Επίσης έχει παρατηρηθεί οτι εκείνοι που είχαν ένα μείζον καταθλιπτικό επεισόδιο στην ζωή τους είναι σχεδόν τρείς φορές πιο επιρεπείς στο να αποκτήσουν ημικρανία σε σχέση με εκείνους που δεν είχαν κανένα παρόμοιο επεισόδιο.

Σύμφωνα με έρευνα που έγινε βρέθηκε οτι η Βιταμίνη Β2 σε υψηλή δόση ημερησίως  (400mg/ημ.) μπορεί να βοηθήσει συμαντικά εκείνους που υποφέρουν απο ημικρανίες.
Η έρευνα ξεκίνησε με ογδόντα συμμετέχοντες οι οποίοι για ένα μήνα λάμβαναν κάποιο φάρμακο placebo. Μετά το πέρας του ενός μηνός οι 25 εξ αυτών αποκλείστηκαν απο την έρευνα λόγω μη εμφάνισης ημικρανιών ή πονοκεφάλων. Οι υπόλοιποι 55 συνέχισαν μην γνωρίζοντας αν λάμβαναν βιταμίνη Β2 ή κάποιο Placebo.

Μετά το πέρας 3 μηνών επιβεβαιώθηκε οτι οι συμμετέχοντες που λάμβαναν την βιταμίνη Β2 είχαν σημαντική μείωση των πονοκεφάλων και ημικρανιών που τους ταλαιπωρούσαν.

Σε κάθε περίπτωση συνιστάτε η συμβουλή του γιατρού σας για οποιαδήποτε λήψη φαρμάκου ή πολυβιταμίνης.

ΠΗΓΗ: naturalhealthresearch.org