Πρώτη φορά στο σχολείο..

 Η είσοδος στο σχολικό πλαίσιο είναι μια δύσκολη και απαιτητική διαδικασία, τόσο για τα παιδιά όσο και για τους ίδιους τους γονείς. Πολλώ δε μάλλον για τα παιδιά, καθώς εισέρχονται σε ένα καινούργιο κοινωνικό περιβάλλον, στο οποίο με κάποιο τρόπο πρέπει να ανταποκριθούν, χωρίς να έχουν όλες εκείνες τις δεξιότητες αντιμετώπισης στρεσογόνων καταστάσεων, όπως οι ενήλικες.

 Δεν είναι, λοιπόν, καθόλου παράξενη η αντίδρασή τους, η οποία μπορεί να ποικίλλει από κλάματα, οδυρμούς, κρέμασμα από το λαιμό της μαμάς (ενίοτε) και άρνηση να πάνε, μέχρι εξάρσεις θυμού, κλωτσιές, κλείσιμο στον εαυτό ή/και επιθετικότητα, που μπορεί να εκδηλώνεται και τις ώρες εκτός σχολείου. Το πρώτο διάστημα της προσαρμογής είναι ένα ιδιαίτερο και ευαίσθητο διάστημα, και μπορεί να ποικίλλει χρονικά από λίγες ημέρες μέχρι και πολλούς μήνες, ανάλογα τη κάθε περίπτωση.

 Τα παιδιά δοκιμάζουν πολλά συναισθήματα τη συγκεκριμένη περίοδο, όπως μοναξιά, άγχος αποχωρισμού,  θυμό προς τους γονείς, αγωνία για τι πρόκειται να συμβεί και ποιό θα είναι το καινούργιο τους πρόγραμμα, ανησυχία μήπως οι γονείς δεν θυμηθούν να τα πάρουν πάλι στο σπίτι, ντροπή απέναντι στα άλλα παιδάκια, μη αποδοχή του δασκάλου/δασκάλας. Από την άλλη πλευρά, ορισμένα παιδιά δεν αντιμετωπίζουν τόσες δυσκολίες και η είσοδός τους γίνεται πιό ομαλά. Ο βαθμός αντίδρασης εξαρτάται τόσο από την ιδιοσυγκρασία του κάθε παιδιού, όσο και από το πλαίσιο στο οποίο ζούσε μέχρι πρότινος, καθώς και από τη συμπεριφορά των γονέων του.

 Οι αντιδράσεις των παιδιών στην είσοδο στο σχολείο αποτελούν τρόπο διαχείρισης των συναισθημάτων, που βιώνουν, και παρατηρούνται είτε το παιδί είναι 2, 4, 5 ή 6 ετών. Βέβαια, όσο μεγαλύτερο ηλικιακά το παιδί, τόσο περισσότερες γνωστικές δεξιότητες έχει κατακτήσει, επόμένως οι αντιδράσεις του μπορεί να είναι πιό περίπλοκες ή να μην είναι τόσο εμφανείς, δηλαδή να τις εσωτερικεύει.

 Βιώνοντας τη διαδικασία αυτή από την πλευρά του γονέα, ξέρω ότι είναι μια στρεσογόνα κατάσταση και για τον ίδιο, καθώς κανένας δεν θα ήθελε να βλέπει το παιδί του να ζορίζεται. Παρ’ όλ’ αυτά, θα πρέπει να είμαστε σταθεροί στην παρουσία του παιδιού στο σχολείο, καθώς και στο πρόγραμμά του, και να μη ξεχνάμε ότι αυτή είναι η πρώτη εμπειρία κοινωνικοποίησης στο ευρύτερο περιβάλλον, που στόχο έχει, μεταξύ άλλων, και να βοηθήσει το ίδιο το παιδί να αναπτύξει κοινωνικές δεξιότητες, καθώς και δεξιότητες διαχείρισης των συναισθημάτων του και ανάπτυξης ενσυναίσθησης προς τους άλλους, δηλαδή να μπορεί να αντιλαμβάνεται τα συναισθήματα των άλλων και να τα ψυχικοποιεί.

 Καλό είναι να αφήνουμε τα παιδιά να εκφράζουν τα συναισθήματά τους και να μην τα καταπιέζουν, και να τα προτέπουμε εμείς οι ίδιοι να τα εξωτερικεύουν. Όπως σε κάθε περίπτωση, δεν ενδείκνυνται οι εντάσεις, η τιμωρία ή το ξύλο, αλλά να είμαστε παρόντες για να συζητήσουμε και να εξηγήσουμε στα παιδιά όχι μόνο την καινούργια κατάσταση και τα οφέλη της, αλλά πολύ περισσότερο να τα βοθήσουμε να αντιληφθούν τα συναισθήματά τους και να τους προσφέρουμε εναλλακτικούς τρόπους εκτόνωσή τους.

Κατερίνα.