Προσοχή σε ποιο είδος κανέλας χρησιμοποιείτε

Σε συνέχεια του άρθρου “Μέλι και κανέλα απο το φαρμακείο της φύσης” που διαβάσατε στο Blog μας soulbodygr.wordpress.com θα ήθελα να κάνω μία σοβαρή επισύμανση.

Σχετικά με την κανέλα, υπάρχουν 2 είδη κανέλας ευραίως γνωστά. Το πρώτο είναι η κανέλα Κεϋλάνης  απο το τροπικό φυτό cinnamomum (κινάμωμο) το οποίο ευδοκιμεί στην Κεϋλάνη, στις Ανατολικές Ινδίες, στις Αντίλες, την Ιάβα και τη Μαδαγασκάρη.

Το δεύτερο είδος είναι η κανέλα της Κίνας (cinnamon Sinese, cinammomum Cassia, Cannele de China), η οποία προέρχεται από την κασσία, αλλά είναι ποιοτικά κατώτερη και είναι πλούσια σε κουμαρίνη.

Τι είναι η κουμαρίνη;

Η κουμαρίνη είναι ένα φυτοχημικό με γεύση ανάλογη της βανίλιας και γλυκιά μυρωδιά κάπως σαν φρεσκοκομμένο γρασίδι.

Δυστυχώς η κουμαρίνη είναι τοξική σε υψηλές δόσεις στον άνθρωπο και προξενεί βλάβες στο συκώτι και στα νεφρά. Η κουμαρίνη ως επί το πλείστον βρίσκεται στην κασσία, ενώ η κανέλα Κεϋλάνης περιέχει αρκετά χαμηλότερες ποσότητες. Το πρόβλημα με την τριμμένη κανέλα που κυκλοφορεί, είναι ότι στην πλειοψηφία της είναι αναμεμιγμένη με κασσία και δεν είναι καθαρή γνήσια κανέλα. Αυτό αυξάνει τα επίπεδα κουμαρίνης στα διάφορα προϊόντα που χρησιμοποιείται κανέλα.

Πως ξεχωρίζουμε την γνήσια κανέλα Κευλάνης από την cassia?

Η cassia είναι πιό σκούρα, κοκκινοκαφέ ενώ η γνήσια κανέλα Κευλάνης έχει ένα ανοιχτό ηλιοκαμμένο χρώμα, τα ρολλάκια της cassia είναι παχειά και σκληρά ενώ της κανέλας Κευλάνης είναι λεπτά και ευθραυστα με διακριτικά μεθυστικό άρωμα και έντονη γλυκιά γεύση.

Προσοχή λοιπόν σε ποιό είδος κανέλας χρησιμοποιείτε.

Περισσότερα σχετικά με την κανέλλα και τα είδη της μπορείτε να διαβάσετε και στην σελίδα http://en.wikipedia.org/wiki/Cinnamon.

Ιφιγένεια

Μία άγνωστη θαυματουργή θεραπεία

Το γνωστό οξυζενέ φαίνεται να συμβάλλει σημαντικά στην αποτελεσματική αντιμετώπιση ενός ευρέος φάσματος ασθενειών. Παρόλο όμως, που αρκετοί επιστήμονες πραγματοποιούν αποκαλυπτικές μελέτες για τις ιαματικές του ιδιότητες, τα συμπεράσματά τους υποβαθμίζονται συστηματικά από το ιατροφαρμακευτικό σύστημα…

Πριν από 170 χρόνια, όταν η Ινδία ήταν ακόμα βρετανική αποικία, οι αυτόχθονες έπιναν νερό, μέσα στο οποίο διέλυαν μικρές ποσότητες υπεροξειδίου του υδρογόνου για να αντιμετωπίσουν μια μεγάλη ποικιλία ασθενειών – από πιο ήπιες, όπως η γρίπη, έως σοβαρότερες ασθένειες, όπως η χολέρα και η μαλάρια. Τα αποτελέσματα αυτής της μεθόδου θεραπείας ήταν τόσο θετικά, ώστε θεωρήθηκε ότι η διάδοση της θα επηρέαζε το εμπόριο χημικών φαρμάκων που είχε αρχίσει τότε να καθιερώνεται και στο Ηνωμένο Βασίλειο.

Για να αντιμετωπίσουν την απειλή, οι βρετανικές Αρχές προσέλαβαν έναν ρεπόρτερ, ο οποίος -προσποιούμενος τον γιατρό- «κατασκεύασε» μια ιστορία για ένα παιδί που πέθανε εξαιτίας εγκεφαλικής βλάβης, ύστερα από τη λήψη υπεροξειδίου του υδρογόνου.

Το γεγονός ότι η είδηση προήλθε από έναν «ειδικό» επηρέασε καθοριστικά τους Ινδούς, με αποτέλεσμα να εγκαταλείψουν τη χρήση του Η2Ο2 και να στραφούν στα βρετανικά φαρμακευτικά σκευάσματα (Madison Cavanaugh,The one minute cure: The secret to healing virtually all  diseases).

Επρόκειτο για το πρώτο χτύπημα εναντίον μιας πολλά υποσχόμενης θεραπευτικής μεθόδου, η οποία από τότε καταπιέζεται συστηματικά από το φαρμακοκεντρικό ιατρικό μοντέλο.

Πολλοί επιστήμονες Willhem, Warburg, Oliver, Holman, Farr, Barnard, Palthe, McCabe, Cummings) υποστηρίζουν ότι τα θεραπευτικά οφέλη της είναι πολύ σημαντικά για όλες σχεδόν τις ασθένειες, μετατρέποντας τη σε πανάκεια χωρίς προηγούμενο και, μάλιστα, με μηδενικό κόστος!

Μεταξύ αυτών, κάποιοι την εφαρμόζουν ως εναλλακτική μέθοδο θεραπείας αφού η κλασική Ιατρική αρνείται να τη συμπεριλάβει στις καθιερωμένες πρακτικές της και η επιστημονική κοινότητα δεν χρηματοδοτεί επίσημες έρευνες για την αποτελεσματικότητα της.

Οξυγόνο: το κλειδί για έναν υγιή οργανισμό

Το ανθρώπινο σώμα αποτελείται κατά 70%-80% από νερό, το μεγαλύτερο μέρος του οποίου (89%) είναι οξυγόνο. Σχεδόν όλη η βιολογική ενέργεια του ανθρώπου πηγάζει από αυτό το δομικό στοιχείο, χάρη στο οποίο ο οργανισμός παραμένει ζωντανός και σε καλή κατάσταση. Και απόδειξη είναι το ότι ένας άνθρωπος μπορεί να επιβιώσει εβδομάδες χωρίς φαγητό, αρκετές μέρες χωρίς νερό, αλλά μόνο λίγα λεπτά χωρίς οξυγόνο.

Ο θεμελιώδης ρόλος του για τη διατήρηση της ζωής οδήγησε πολλούς επιστήμονες να μελετήσουν το ίδιο το οξυγόνο, καθώς και τη σχέση που μπορεί να έχει η έλλειψη του με την εμφάνιση ασθενειών, αλλά και την πιθανή αξιοποίηση του για την ανάκτηση της υγείας.

Το γενικότερο συμπέρασμα που προκύπτει από το σύνολο των μελετών είναι ότι η πρωταρχική αιτία των περισσότερων ασθενειών συνδέεται -σε μικρότερο ή μεγαλύτερο βαθμό- με την ανεπαρκή παρουσία του, κυρίως σε κυτταρικό επίπεδο, και ότι η ενίσχυση του οργανισμού με επιπλέον οξυγόνο δημιουργεί ευνοϊκές συνθήκες για την πρόληψη ή καταπολέμηση της παθογένειας (Madison Cavanaugh, The one minute cure: The secret to healing virtually all diseases).

Μια από τις πιο σημαντικές ανακαλύψεις για τη δύναμη του οξυγόνου στη θεραπευτική διαδικασία πραγματοποιήθηκε το 1931.

Ο δρ. Otto Warburg κέρδισε το βραβείο Νόμπελ στη Φυσιολογία και Ιατρική, όταν απέδειξε ότι οι ιοί δεν μπορούν να επιβιώσουν και να αναπτυχθούν σε περιβάλλοντα πλούσια σε οξυγόνο, επειδή είναι αναεροβικοί. Επιπλέον, ο Warburg μέσω των πειραμάτων του διαπίστωσε ότι η αφαίρεση οξυγόνου από το κύτταρο κατά 35%, το μετατρέπει σε καρκινικό.

Υποστήριξε ότι η βασική αιτία του καρκίνου είναι η ανεπαρκής οξυγόνωση των κυττάρων και ότι, αν αντιστρέψουμε αυτό το δεδομένο, ο καρκίνος θα μπορούσε να νικηθεί (Otto Warburg, The prime cause and prevention of cancer, 30/6/1966).

Μετέπειτα μελέτες του ίδιου του Warburg και άλλων επιστημόνων συμπέραναν ότι σχεδόν όλες οι τοξίνες και τα βακτήρια εξουδετερώνονται σε περιβάλλοντα πλούσια σε οξυγόνο (Otto Warburg, The prime cause and prevention of cancer). Κάποιες από τις θεραπείες που αναπτύχθηκαν με κεντρικό γνώμονα την παραπάνω διαπίστωση ονομάστηκαν «οξειδωτικές» γιατί, από τη μια, προκαλούν οξείδωση των προσβεβλημένων από βλαβερούς μικροοργανισμούς κυττάρων και, από την άλλη, θωρακίζουν τα υγιή κύτταρα οξυγονώνοντας τα.

Το υπεροξείδιο του υδρογόνου (Η2O2) συγκαταλέγεται σε αυτές και, μαζί με το όζον (Ο2), συνιστούν τις βιο-οξειδωτικές θεραπείες. Ο μηχανισμός δράσης τους είναι παρόμοιος: όταν διαλύονται μέσα στο σώμα, απελευθερώνουν το επιπλέον άτομο οξυγόνου που εμπεριέχεται στη μοριακή τους σύνθεση, δημιουργώντας ένα καλά οξυγονωμένο περιβάλλον που έχει διπλή αποστολή: την πρόληψη και τη θεραπεία.

Ωστόσο, η ιατρική και φαρμακευτική βιομηχανία επιμένουν να μην εκμεταλλεύονται αυτές τις θεραπευτικές λύσεις – προφανώς επειδή δεν τους δίνεται κανένα οικονομικό κίνητρο. Τόσο το όζον όσο και το υπεροξείδιο του υδρογόνου είναι ουσίες που δεν μπορούν να πατενταριστούν και το κόστος παρασκευής τους είναι εξαιρετικά χαμηλό.

Επιπλέον, αν η θεραπευτική δράση τους αφορά όντως στο σύνολο των ασθενειών, τις μετατρέπει σε απειλή για την καθιερωμένη βιομηχανία ακριβών συμπτωματικών φαρμάκων και πολυδάπανων ιατρικών πρακτικών. Ίσως αυτός να είναι και ο λόγος που το σύστημα δεν χρηματοδοτεί και επίσημες έρευνες που θα αποδείκνυαν την αξία τους (Madison Cavanaugh, Theone–minute cure: The secret to healing virtually all diseases).

Μια παντοδύναμη θεραπευτική λύση με άγνωστη ιστορία

Πρωτοπόρος στην εκμετάλλευση αυτής της θεραπείας, της οποίας θεωρείται και πατέρας, υπήρξε ο δρ. Richard Willhelm. Κατά τη δεκαετία του 1940, ίδρυσε, τον οργανισμό Επιμορφωτικού Ενδιαφέροντος για το Υπεροξείδιο του Υδρογόνου (ECHO) θέλοντας να διαδώσει τα θεραπευτικά οφέλη του. Ο ίδιος το χρησιμοποίησε σε ασθενείς, βλέποντας πολύ ενθαρρυντικά αποτελέσματα σε δερματικά προβλήματα, πολιομυελίτιδα και διανοητικές ανωμαλίες που προκύπτουν από βακτηριακές μολύνσεις.

Προτού το ανακαλύψει ο Willhelm, ο βρετανός γιατρός Τ. Η.Oliver το είχε χορηγήσει πρώτος με ενδοφλέβιες ενέσεις σε 25 ασθενείς που έπασχαν από πνευμονία. Το αποτέλεσμα ήταν εκπληκτικό: το ποσοστό θνησιμότητας από την ασθένεια έπεσε από το 80% στο 48% και η ενδοφλέβια έγχυση υπεροξειδίου του υδρογόνου έγινε το μυστικό όπλο αντιμετώπισης της επιδημίας πνευμονίας που ξέσπασε λίγο μετά το τέλος του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου.

Το 1950, ο δρ. Reginald Holman διεξήγαγε πειράματα, στα οποία χορηγούσε υπεροξείδιο του υδρογόνου 0,45%, διαλυμένο στο νερό, το οποίο στη συνέχεια έπιναν ποντίκια με καρκινικούς όγκους. Σύμφωνα με τα συμπεράσματα του, οι όγκοι εξαφανίστηκαν τελείως εντός ενός διαστήματος μεταξύ 15 και 60 ημερών (Madison Cavanaugh, The one–minute cure: The secret tohealing virtually all diseases).

Πρόκειται για ελάχιστες περιπτώσεις της άγνωστης ιστορίας της θεραπευτικής δύναμης της ουσίας, οι οποίες αναφέρονται στο βιβλίο της Madison Cavanaugh The one– minute cure: The secret healing virtually all diseases (Η θεραπεία του ενός λεπτού: το μυστικό για να γιατρέψεις σχεδόν όλες τις ασθένειες). Στο ίδιο βιβλίο έχουν συγκεντρωθεί και οι γνώμες ειδικών επιστημόνων που υποστηρίζουν τις εκπληκτικές ιδιότητες του υπεροξειδίου του υδρογόνου και γενικότερα των βιο-οξειδωτικών θεραπειών σε όλο το φάομα των ασθενειών, συμπεριλαμβανομένης, και της τριπλής μάστιγας: AIDS, καρκίνος και καρδιακά προβλήματα.

Το 1993, ο Αμερικανός ερευνητής δρ. Charles H. Farr προτάθηκε για το βραβείο Νόμπελ στην Ιατρική, για την εργασία του σχετικά με την ευεργετική δράση του Υπεροξειδίου του Υδρογόνου στην καλύτερη λειτουργία του ανοσοποιητικού συστήματος. Συμφωνά με την έρευνα του, τα κοκκιοκύτταρα (είδος λευκών αιμοσφαιρίων) παράγουν την ουσία που αμύνεται εναντίον βακτηρίων, παρασίτων και ζυμομυκήτων που προσβάλουν τον οργανισμό, ρυθμίζει τις ορμόνες και το σάκχαρο του αίματος, και αποτελεί απολυμαντικό, αντισηπτικό και οξειδωτικό παράγοντα (C. H. Farr, the therapeutic use of H2O2, Townsend letter forDoctors, 1987).

Ο δρ. David G. Williams, ένας από τους κορυφαίους επι στήμονες φυσικών θεραπειών, αναφέρει: « Ο αρχικός σκεπτικισμός μου για τη θεραπευτική λήψη υπεροξειδίου του υδρογόνου με οδήγησε σε ενδελεχή έρευνα, κλινική εργασία και πειραματισμό. Καταλαβαίνω ότι η πλειοψηφία των ανθρώπων πιθανότατα δεν θα πειστεί ποτέ, ωστόσο εγώ είμαι πεπεισμένος ότι το H2O2 είναι ασφαλές, διαθέσιμο και με εξωφρενικά μικρό κόστος. Αλλά το καλύτερο απ’ όλα είναι ότι λειτουργεί!» (David G. Williams, The many benefits of hydrogen peroxide, 17/7/2003)

Ο παθολόγος William C. Douglas προσθέτει ότι η ουσία «μπορεί να χορηγηθεί σχεδόν σε κάθε παθολογική περίπτωση, συχνά με εξαιρετικά αποτελέσματα» (William C. Douglas, MD, HydrogenPeroxide: Medical Miracle, Second opinion publishing, 1996).

Ο δρ. Kurt Donsbach γράφει σε άρθρο του στο περιοδικόAlternatives ότι μια ουγκιά υπεροξειδίου του υδρογόνου 35%, διαλυμένη σε ένα γαλόνι νερό, βοηθά στην καλύτερη αναπνοή όσων πάσχουν από εμφύσημα και καρκίνο του λάρυγγα, αν ψεκάζεται στον χώρο που διαβιούν (Madison Cavanaugh, The one minute cure: The secret to healing virtually all diseases). Ο ίδιος αναφέρεται με ενθουσιασμό και στην αξιοποίηση της θεραπείας με H2O2 για την καταπολέμηση του καρκίνου (www.alkalizeforhealth.net/oxygen.htm).

Το 1986, ο γνωστός καρδιοχειρουργός Christiaan Barnard, φημισμένος για το γεγονός ότι πραγματοποίησε την πρώτη μεταμόσχευση καρδιάς, άρχισε να συστήνει τη θεραπεία με υπεροξείδιο του υδρογόνου σε ασθενείς, αφού πρώτα την εφάρμοσε ο ίδιος για να θεραπεύσει την αρθρίτιδα και άλλες ασθένειες που συνοδεύουν το γήρας και έμεινε έκπληκτος με το αποτέλεσμα. Ωστόσο, ο Barnard γελοιοποιήθηκε σε τέτοιο βαθμό από την ιατρική κοινότητα, ώστε αναγκάστηκε να εγκαταλείψει κάθε σχέση του με τη θεραπεία για να διασώσει τη φήμη και τη δουλειά του (Madison Cavanaugh, The one minute cure: The secret to healing virtually all diseases).

Προάσπιση της υγείας του εγκεφάλου και της διάθεσης

Όσοι ζουν σε μεγαλουπόλεις εμφανίζουν συχνά μεταβολές στη διάθεση τους και ατονία στις εγκεφαλικές τους λειτουργίες κατά τη διάρκεια της μέρας. Αυτό οφείλεται, εν πολλοίς, στον -κακής ποιότητας- αέρα που εισπνέουν, ο οποίος δεν προσφέρει επαρκή ποσότητα οξυγόνου.

Η καθημερινή ελλειμματική οξυγόνωση του οργανισμού γενικότερα, και ειδικότερα του εγκεφάλου, δημιουργεί πολλές εγκεφαλικές-ψυχολογικές διαταραχές, όπως κατάθλιψη, ατονία, ευερεθιστότητα, αδιαθεσία και εξασθένιση των πνευματικών ικανοτήτων, όπως η μνήμη, η συγκέντρωση, η κριτική ικανότητα και η καθαρή σκέψη.

Τα τελευταία χρόνια, η φαρμακευτική βιομηχανία έχει χτίσει γύρω από αυτά τα -ανεξήγητα για την ίδια- συμπτώματα μια ολόκληρη αυτοκρατορία ασθενειών που «κατασκευάστηκαν» και διαδόθηκαν, για να προωθήσουν νέου τύπου φάρμακα διάθεσης και συμπεριφοράς. Η προπαγάνδα που στήθηκε γύρω από αυτές τις ασθένειες οδήγησε στην αποδοχή τους από τον σύγχρονο άνθρωπο, που εκπαιδεύεται να θεωρεί το χάπι πανάκεια για κάθε περίπτωση.

Ο δρ. Ed McCabe υποστηρίζει ότι η συστηματική λήψη υπεροξειδίου του υδρογόνου αρκεί για να συμπληρωθεί η απαραίτητη ποσότητα οξυγόνου που χρειάζεται ο οργανισμός για να λειτουργεί σωστά και να μας τροφοδοτεί με ενέργεια και καλή διάθεση. Εξίσου ευεργετικό αποδεικνύεται για την καλή λειτουργία του εγκεφάλου και την ενίσχυση των πνευματικών μας ικανοτήτων, ακόμα και του βαθμού ευφυΐας μας (Ed McCabe,Flood your body with oxygen : therapy for our polluted world,Energy puplications, 2003).

Απαλλαγή από τις περιοδοντικές επεμβάσεις

O δρ. Paul Cummings δίδασκε περιοδοντικές χειρουργικές τεχνικές στο Πανεπιστήμιο της Νότιας Καρολίνα, προτού ανακαλύψει ότι με το υπεροξείδιο του υδρογόνου μπορούσε να πετύχει καλύτερα αποτελέσματα. Στους 1000 ασθενείς στους οποίους εφάρμοσε αυτή τη θεραπεία, το 98% ξεπέρασε το περιοδοντικό του πρόβλημα χωρίς τη βοήθεια επέμβασης. Ο δρ. Cummings υποστηρίζει ότι οι δυνατότητες της ουσίας στην οδοντιατρική είναι συναρπαστικές και ότι οι συνάδελφοι του επιστήμονες πρέπει να αναγνωρίσουν την υπεροχή της, συγκριτικά με τις χειρουργικές επεμβάσεις (Jane E. Brody, Nonsurgical therapies for gums spurs aide debate, New York Times,23/3/1982).

Στην πραγματικότητα, το Η2Ο2 χρησιμοποιείται ήδη στην οδοντιατρική διαδικασία λεύκανσης των δοντιών – μια υπηρεσία υψηλού κόστους για τους ενδιαφερόμενους. Επιπλέον, περιέχεται και στις εμπορικές οδοντόκρεμες που υπόσχονται λαμπερό χαμόγελο, οι οποίες όμως έχουν ενοχοποιηθεί για μακροπρόθεσμες αρνητικές συνέπειες στη στοματική υγιεινή, εξαιτίας των υπόλοιπων χημικών συστατικών τους. Σύμφωνα με όσα αναγράφει η συγγραφέας Madison Cavanaugh στο βιβλίο της, αρκεί να βουρτσίζει κανείς τα δόντια του με υδάτινο διάλυμα που περιέχει 3% υπεροξείδιο του υδρογόνου, για να έχει λευκή και υγιή οδοντοστοιχία και ούλα, ξοδεύοντας ελάχιστα χρήματα.

Το παρόν σκοπό έχει να προβληματίσει και να ενημερώσει τον αναγνώστη σχετικά με αυτό το σοβαρό και ευαίσθητο θέμα. Τα όσα αναφέρονται και σχετίζονται με παθήσεις ή με θέματα υγείας, ή με κινδύνους για την υγεία, κατ’ ουδένα τρόπο δεν αποτελούν ιατρικές συμβουλές ή γενικότερα συμβουλές για θέματα υγείας, μόνος αρμόδιος για τις οποίες είναι ο προσωπικός γιατρός του κάθε αναγνώστη.

ΠΗΓΗ: topotamidengirizeipiso.blogspot.gr

 

Ο Θυμός και η απεμπόλιση του

Από τα έξι βασικά συναισθήματα: η ευτυχία, ο θυμός, η θλίψη, ο φόβος, η αηδία και η έκπληξη, ο θυμός είναι αυτή η διάθεση που ελέγχεται χειρότερα από τους ανθρώπους.

Ο θυμός είναι το πιο σαγηνευτικό από τα αρνητικά συναισθήματα. Ο αυτό-δίκαιος εσωτερικός μονόλογος που το προωθεί γεμίζει τον νου με τα πιο πειστικά επιχειρήματα για το ξέσπασμα της οργής. Ο ειρμός των σκέψεων (train of thought) που τροφοδοτεί τον θυμό είναι επίσης και ενδεχομένως το κλειδί σε ένα από τους καλύτερους τρόπους αποφόρτισης του θυμού: το να υποσκάπτουμε τις πεποιθήσεις που τροφοδοτούν από την αρχή τον θυμό. Όσο περισσότερο σκεφτούμε τι μας θύμωσε, τόσο περισσότεροι ‘καλοί λόγοι’ και αυτό-δικαιώσεις μπορούμε να εφευρίσκουμε για να είμαστε θυμωμένοι. Το να μελαγχολούμε, δηλ. να καθόμαστε, να σκεφτόμαστε, να στεναχωριόμαστε και να λυπούμαστε τους εαυτούς μας τροφοδοτεί τις φλόγες του θυμού. Ανακατασκευάζοντας μια κατάσταση πιο θετικά, είναι ένας από τους καλύτερους τρόπους να αποφορτίζουμε τον θυμό.

Υπάρχει μια καθολική (για όλους μας) πρόκληση από τον θυμό: η αίσθηση πως διακινδυνεύουμε. Δεν είναι σημάδι κινδύνου μόνο κάποια κατ’ εξοχήν σωματική απειλή, αλλά επίσης όπως είναι στις πλείστες περιπτώσεις, η συμβολική απειλή στην αυτό-εκτίμηση ή στην αξιοπρέπεια. Το να μας αδικούν, ή να μας φέρονται με αγένεια, το να μας προσβάλουν ή να μας μειώνουν, ακόμα και ο εκνευρισμός που μας πιάνει όταν μας εμποδίζουν στο να επιδιώκουμε ένα στόχο. Αυτές οι αντιλήψεις λειτουργούν σαν σκανδάλη για μια λιμβική (Limbic) ορμή (από το λιμβικό μέρος του εγκεφάλου) που έχει δύο επιδράσεις στον εγκέφαλο. Δεν θα μπω στις περίπλοκες λεπτομέρειες των λειτουργιών του εγκεφάλου, αλλά γενικά, το γενικευμένο αδρεναλίνο-κορτικό (του νευρικού μας συστήματος) ερεθισμός μπορεί να διαρκέσει για ώρες, ακόμα και μέρες, κρατώντας έτσι το συναισθηματικό νου σε ειδική ετοιμότητα για οποιαδήποτε πρόκληση. Έτσι, γίνεται σαν θεμέλιο πάνω στο οποίο μεταγενέστερες αντιδράσεις μπορούν να δημιουργηθούν με ιδιαίτερη γρηγοράδα. Αυτή η ευαίσθητη σκανδάλη που δημιουργεί το αδρεναλίνο-κορτικό (του νευρικού μας συστήματος) ξύπνημα, εξηγεί το γεγονός γιατί οι άνθρωποι είναι τόσο πιο πολύ υποκείμενοι (έχουν την αυξημένη τάση) στο θυμό ακόμα και αν έχουν προκληθεί η εκνευριστεί από κάτι άλλο.

Οποιοδήποτε άγχος μπορεί να δημιουργεί αυτή την αδρεναλίνιο-κορτική έγερση, χαμηλώνοντας έτσι το κατώφλι για το τι προκαλεί τον θυμό. Έτσι, κάποιος ο οποίος είχε δύσκολη μέρα στη δουλειά, είναι ειδικά ευάλωτος στο να οργιστεί αργότερα όταν πάει σπίτι από κάτι – για παράδειγμα τα παιδιά να είναι θορυβώδεις ή να κάνουν ακαταστασίες στο σπίτι – που υπό κανονικές συνθήκες αυτές οι αιτίες δεν θα ήταν τόσο δυνατές για να προκαλέσουν μία συναισθηματική κατάληψη (την οργή).

Όταν το σώμα είναι σε μία κατάσταση νευρικότητας και κάτι προκαλεί μία συναισθηματική κατάληψη, τότε το επακόλουθο συναίσθημα είτε ο θυμός είτε η αγωνία, είναι ειδικά μεγάλης έντασης. Αυτή η δυναμική συμβαίνει όταν κάποιος γίνεται οργισμένος. Ο κλιμακωμένος θυμός είναι μια σειρά από προκλήσεις οι οποίες η κάθε μια προκαλεί μία ερεθιστική αντίδραση που διαλύεται αργά. Σε αυτή τη σειρά κάθε επιτυχημένη προκλητική σκέψη θυμού γίνεται αιτία για μία ορμήκατεχολαμινών(catecholamines) [Τα catecholamines (κατεχολαμινών) είναι ορμόνες που ελευθερώνονται κατά τη διάρκεια εθισμού του άγχους. Η αδρεναλίνη και η κορτιζόνη είναι δύο παραδείγματα.] που οδηγούνται από το αμύγδαλο, η κάθε ορμή κτίζοντας πάνω στην ορμονική φόρα από των κατεχολαμινών που προηγήθηκαν έτσι αυξάνοντας τη σωματική έγερση. Μία σκέψη που έρχεται μεταγενέστερα σε αυτή την κλιμακωμένη σειρά, πυροδοτεί μια πιο μεγάλης έντασης θυμού παρά μία σκέψη που έρχεται στην αρχή αυτής της κλιμακωμένης σειράς. Ο θυμός κτίζει πάνω στον θυμό. Ο συναισθηματικός εγκέφαλος θερμαίνεται. Σε αυτό το σημείο η οργή, ανεμπόδιστη από τη λογική, εύκολα ξεσπά σε βία.

Τώρα, για εσάς που είστε θυμώδης τύποι και εχθρικοί δώστε προσοχή: Είναι γνωστό εδώ και πολλά χρόνια τώρα πως τα αρνητικά συναισθήματα – ειδικά ο θυμός και η εχθρικότητα – αυξάνουν το ρίσκο για καρδιακές παθήσεις. Κατ’ ακρίβεια η συντηρούμενη εχθρικότητα με ξεσπάσματα θυμού συμβάλει πιο δυνατά στον θάνατο από καρδιακές παθήσεις παρά άλλους γνωστούς παράγοντες συμπεριλαμβανομένου του καπνίσματος, ψηλή πίεση και ψηλά ποσοστά χοληστερόλης.

Το να μάθουμε να αποφορτίζουμε τον θυμό και να τον αποκλιμακώνουμε είναι μια συναισθηματική δεξιοτεχνία που πρέπει να μαθευτεί για να ενισχύσουμε το ψυχολογικό ευ-ζην μας, τις διαπροσωπικές μας σχέσεις, το να νιώσουμε καλύτερα για τους εαυτούς μας, και βέβαια, να προστατεύσουμε την υγεία μας.

Ένας τρόπος για την εκτόνωση του θυμού είναι να αδράξουμε και να αμφισβητήσουμε τις σκέψεις που πυροδοτούν τα κύματα του θυμού, αφού, είναι η αρχική αξιολόγηση της αλληλεπίδρασης που επιβεβαιώνει και ενθαρρύνει την πρώτη έκρηξη της οργής, και οι επακόλουθες επανεκτιμήσεις, που ρίχνουν λάδι στη φωτιά. Ο χρονισμός έχει σημασία: όσο πιο ενωρίτερα στον κύκλο του θυμoύ τόσο πιο αποτελεσματικά. Πράγματι, ο θυμός μπορεί να βραχυκυκλωθεί εντελώς αν οι μετριαστικές (δηλαδή επεξηγηματικές) πληροφορίες έρθουν πριν δράσουμε πάνω στο θυμό.

Υπάρχει ένα συγκεκριμένο παράθυρο ευκαιρίας για αυτή την αποκλιμάκωση. Δουλεύει καλά σε μέτρια επίπεδα του θυμού: Σε υψηλά επίπεδα της οργής όμως, δεν κάνει καμία διαφορά, λόγω της ‘γνωστικής ακινητοποίησης’- με άλλα λόγια, οι άνθρωποι δεν μπορούν πλέον να σκεφτούν καθαρά. Όταν οι άνθρωποι είναι ήδη άκρως εξοργισμένοι, θα απορρίψουν τις μετριαστικές (δηλαδή επεξηγηματικές) πληροφορίες με ‘κρίμα, αλλά δεν με νοιάζει’ ή με έντονες ύβρεις.

Ένας δεύτερος τρόπος για την αποκλιμάκωση του θυμού είναι η ψύξη της φυσιολογικής (σωματικής): το κάνουμε αυτό υπομένοντας την επινεφρίδια αύξηση (μια ορμόνη που απελευθερώνεται όταν είμαστε κάτω από την πίεση και του άγχους), σε ένα περιβάλλον όπου πιθανόν δεν θα υπάρξουν περαιτέρω εναύσματα για την οργή. Σε μια λογομαχία, για παράδειγμα, αυτό θα σήμαινε να φεύγαμε μακριά από το άλλο πρόσωπο για λίγο. Κατά τη διάρκεια αυτής της ‘περιόδου ηρέμησης’, το εξοργισμένο άτομο μπορεί να βάλει φρένο στον κύκλο της κλιμακούμενης εχθρικής σκέψης, αναζητώντας περισπασμούς. Ο περισπασμός είναι ένα ιδιαίτερα ισχυρό τέχνασμα για την αλλαγή της διάθεσης, για έναν απλό λόγο: Είναι δύσκολο να μείνεις θυμωμένος όταν θα περνάς ευχάριστα.

Ένα μεγάλο ποσοστό των ανδρών χρησιμοποιούν αυτή την αποτελεσματική στρατηγική: το να φύγουν κάπου να μείνουν μόνοι τους, για να ηρεμήσουν. Αυτό συνήθως σημαίνει να πάνε για μια βόλτα με το αυτοκίνητο. Μια άλλη εναλλακτική λύση είναι να πηγαίνουμε για ένα μεγάλο περπάτημα: η ενεργή άσκηση επίσης βοηθά για το θυμό. Το ίδιο και οι μέθοδοι χαλάρωσης όπως η βαθιά αναπνοή και χαλάρωση των μυών, ίσως επειδή αλλάζουν την φυσιολογία του σώματος, από την υψηλή διέγερση του θυμού σε μια κατάσταση χαμηλής διέγερσης, και ίσως επειδή αποσπά την προσοχή από ό, τι προκάλεσε τον θυμό. Η ενεργή άσκηση μπορεί να ψυχραίνει τον θυμό για τον ίδιο λόγο: μετά από υψηλά επίπεδα φυσιολογικών ενεργοποιήσεων κατά τη διάρκεια της άσκησης, το σώμα ανακάμπτει σε ένα χαμηλό/ήπιο επίπεδο μόλις σταματήσει η άσκηση. Οι ενδορφίνες που απελευθερώνονται στον εγκέφαλο, επίσης, είναι η αιτία για το χαλάρωμα που έρχεται μετά από την ενεργή άσκηση.

Αλλά, μια περίοδο ηρέμησης δεν θα δουλέψει σε περίπτωση που αυτός ο χρόνος χρησιμοποιείται για να ακολουθηθεί το τρένο των σκέψεων αυτών που παρακινούν την οργή, δεδομένου ότι κάθε τέτοια σκέψη είναι από μόνη της, ένα μικρό έναυσμα για περισσότερους καταρράκτες του θυμού. Η δύναμη της απόσπασης της προσοχής είναι ότι σταματά αυτό το οργισμένο τρένο της σκέψης. Περισπασμούς όπως οι ταινίες ή το διάβασμα μπορεί να βοηθήσει στην ηρεμία του θυμού. Αλλά, το να επιδιδόμαστε σε απολαύσεις όπως τα ψώνια για τον εαυτό μας και το φαγητό, δεν έχουν σημαντική επίδραση: Είναι πολύ εύκολο να συνεχίσουμε με ένα αγανακτισμένο τρένο σκέψεων, ενώ γυρίζουμε τα καταστήματα ή καταβροχθίζοντας ένα κομμάτι κέικ σοκολάτας

Οι εχθρικοί άνθρωποι, οι οποίοι βρίσκονται σε υψηλότερο κίνδυνο για καρδιακή ασθένεια/νόσο, πρέπει να ελέγχουν την ευερεθιστότητα/οξυθυμία τους. Ένας πολύ καλός τρόπος για να γίνει αυτό είναι να χρησιμοποιούμε την αυτογνωσία να πιάσουμε τις κυνικές ή εχθρικές σκέψεις την ώρα που εγείρονται και να τα γράψουμε κάτω. Μόλις συλληφθούν οι θυμωμένες σκέψεις με αυτόν τον τρόπο, μπορούν να αμφισβητηθούν και να επανεκτιμηθούν, αν και αυτή η προσέγγιση λειτουργεί καλύτερα πριν ο θυμός έχει κλιμακωθεί σε οργή.

Ο Sigmund Freud (ο Φρόιντ), ο οποίος εφεύρεσε την ψυχανάλυση, επινόησε τον όρο κάθαρση. Για τον Φρόιντ, η κάθαρση συμπεριλάμβανε την φυσική έκφραση ενός συναισθήματος με την ενθύμηση ενός τραυματικού γεγονός, η οποία συχνά, οδηγούσε στην ανακούφιση από το ενοχλητικό σύμπτωμα. Στον σημερινό λαϊκό πολιτισμό, ο όρος κάθαρσης αναφέρεται στην ‘έκφραση’ των συναισθημάτων κάποιου ως ένας τρόπος μείωσης της εχθρότητας και της επιθετικότητας. Τα βιβλία αυτοβοήθειας, μας προτρέπουν να δώσουμε διέξοδο στην οργή ξεσπάζοντας σε κάποιο άψυχο αντικείμενο- χτυπώντας ένα μαξιλάρι, σπάζοντας ένα πιάτο, ή χτυπώντας ένα σάκο του μποξ. Μήπως αυτό δουλεύει; Μήπως η εξωτερική επιθετική εκτόνωση μειώνει τα αρνητικά συναισθήματα; Η απάντηση είναι όχι. (Αν και η κάθαρση είναι μια αποτελεσματική παρέμβαση σε πολλές συναισθηματικές διαταραχές).

Η συναισθηματική απελευθέρωση μέσω της επιθετικής ενέργειας (μέσω πράξης ή φαντασίας) ίσως προσωρινά να ηρεμεί, αλλά σε βάθος χρόνου αυτό δεν μειώνει τον θυμό. Εκφράζοντας το θυμό μπορεί στην ουσία να μας κάνει πιο θυμωμένους. Από τη δεκαετία του 1950 οι ψυχολόγοι άρχισαν να εξετάζουν και να ελέγχουν το αποτέλεσμα της κάθαρσης πειραματικά και κάθε φορά, διαπίστωσαν ότι εκφράζοντας στην οργή δεν έκανε σχεδόν τίποτα ή καθόλου για να το διαλύσει (αν και λόγω της σαγηνευτικής φύσης του θυμού, μπορεί να αισθάνεται κανείς ικανοποίηση). Μπορεί να υπάρχουν κάποιες συγκεκριμένες προϋποθέσεις υπό τις οποίες εκφράζοντας τον θυμό να δουλεύει, αλλά σε γενικές γραμμές είναι καλύτερα να μην γίνεται αυτό. Το να εκφράζουμε το θυμό είναι ένας από τους χειρότερους τρόπους για να εκτονωθούμε και να ηρεμήσουμε: τα ξεσπάσματα της οργής κατά κανόνα κάνει πιο έντονη την συναισθηματική διέγερση του εγκεφάλου, αφήνοντας τους ανθρώπους να αισθάνονται πιο θυμωμένοι και όχι λιγότερο. Αυτό συμβαίνει επειδή, βγάζοντας την οργή σας πάνω σε κάποιον που την προκάλεσε, παρατείνει την διάθεση αντί να την τερματίζει. Είναι πολύ πιο αποτελεσματικό όταν πρώτα ‘κρυώσουμε’ και στη συνέχεια, με ένα πιο εποικοδομητικό ή δυναμικό τρόπο αντιμετωπίσουμε το άτομο να διευθετήσουμε την διαφωνία μας. Σε ένα σοφό γεροντάκι είχε ζητηθεί τον καλύτερο τρόπο για να χειριστεί κανείς τον θυμό, αυτός απάντησε: «Μην το καταστέλλετε. Αλλά μην δράσετε πάνω σε αυτό.»

Αυτή, πιστεύω, είναι μια σοφή συμβουλή: Εάν οι θυμωμένες σκέψεις επιμένουν σε σας, μπορείτε να προσπαθήσετε να τις βραχυκυκλώσετε λέγοντας (ή σκέφτοντας), «σταμάτα!» Επίσης, σκόπιμα να αντικαταστήσατε με λογικές σκέψεις εκείνες τις κυνικές, δύσπιστες σκέψεις κατά τη διάρκεια δύσκολων καταστάσεων- για παράδειγμα, αν ένα ασανσέρ καθυστερήσει να έρθει, να αναζητήσετε ένα καλοήθης λόγο και όχι να δουλεύετε τον θυμό κατά κάποιον που φαντάζεστε ότι είναι ανεύθυνο πρόσωπο που μπορεί να ευθύνεται αυτός για την καθυστέρηση. Για εκνευριστικές συναντήσεις, προσπαθήστε να μάθετε την ικανότητα να βλέπετε τα πράγματα από την οπτική γωνία του άλλου ατόμου –ενσυναίσθηση (να προσπαθούμε να καταλαβαίνουμε γιατί το κάνει ή συμπεριφέρεται έτσι ή λέγει αυτό) είναι ένα βάλσαμο για το θυμό. Το αντίδοτο για την εχθρότητα είναι να αναπτύξουμε μια καρδιά που να εμπιστεύεται πιο πολύ.

ΠΗΓΗ:gerasimos-politis.blogspot.gr

Επιλέγοντας μεταξύ οικογένειας και καριέρας

Mummy, I don’t recognise you any more,» my daughter said, as we walked home from afterschool childcare one Friday evening. It was a simple statement of fact by a seven-year-old who was seeing her mother less and less. We giggled, agreed that was silly and tried to clasp our hands together but failed because of my stupid suitcase. I thought grimly of the pride I had felt when I bought it – the businesswoman required to travel for work. Now, how I hated the sound of those wheels following me everywhere.

I had arrived full of pride at making it to pick up Bella from childcare for the first time in months. I got there a couple of minutes before it closed, daydreaming of applause at my achievement. Instead, I had to avoid the staff’s pitying looks as I took in the fact that the room was empty and Bella was the last child there. «Oh, I haven’t seen you for a long time,» said the manager. «It’s usually Daddy these days, isn’t it?»

Once home with my husband, Dave – Bella tucked up in bed – I started to cry. It was my new Friday night routine, just worse this time. I wanted us to be the perfect family, the perfect parents and, in particular, I wanted to be the perfect mother. As weekends were the only time we had together, I really put the pressure on during those two days. So I destroyed my second daydream of the day – a romantic meal together with wine and a film. Dave and I were both exhausted from our jobs, but it didn’t stop me.

«We need to spend more time as a family, rather than you playing rugby all Saturday,» I began. «Bella needs to have fun with both her parents, so when are we going to squeeze in going to the park? And I need ‘me time’ to have a run or read a paper.»

The whining was replaced by my long list of all our failings and how we needed to fix them that same weekend. Nothing we did seemed good enough. My husband no longer seemed good enough. I didn’t seem good enough as a mother, and I knew I was being a rubbish wife.

As usual, Dave tried to reason, but eventually gave up, slammed the door, and went off to smoke three cigarettes, one after the other. I joined him, glass of wine in hand, and we hugged. Saturday turned out to be relaxing and calm, probably because we didn’t do anything I had planned. On Sunday, we went for lunch at a close friend’s house but I monopolised the conversation. My friend and I often take turns losing it, crying and babbling. That Sunday, it was my turn – but I was taking my turn far too often these days. At home, I repacked my barely touched suitcase and Dave and I fell into bed as soon as Bella’s lights were out.

The following morning, I felt different as we rushed out of the house at 6am, crossing paths with Bella’s nanny, Anna, who looked after her between 6am and 8am and took her to a preschool breakfast club. (Bella was being looked after by three sets of people before and after school to enable us to work.) That day, I didn’t just feel tiredness or shame over my behaviour on Friday night, I felt anger. Anger at being made to fail at the one thing I wanted to do perfectly. I ran back into the house. Anna told me off for waking up Bella, but I needed to see her look at me and sink into the hug and kiss before another week away.

I had always wanted children. I remember making people laugh when I was Bella’s age, saying that I would have six children and six dogs and live in a big farm with a barn for each. I’d had plenty of time to dream up the kind of mother I would become. I wanted to be there for my child, just like my own mother, who had always been there when we came home from school. But Dave and I also wanted to do it our way. I modelled my own maternal aspirations around the stereotypical American sitcom mum. I would disregard British dry humour and stiff upper-lip, and, instead, horrify my family with hugs, kisses and constant «I love yous». We would have a bond that meant my daughter would talk to me if she were being bullied and, later, would ask me about contraception and drugs. But how could that bond be built if I wasn’t there?

I sat on the 6.58am train, ready to rebel. I was not going to prepare for my presentations, nor the week ahead. I was going to write about how I believed it was impossible to be a good mother and a career woman at the same time. My mother was an active feminist. I had studied her copy of The Female Eunuch at university. But what for? I tapped away on my phone at breakneck speed. I didn’t even want to pause to pull out my laptop. The world had made me believe that, because I had a few brain cells, I could be Kate Adie and also have six children. Hard work and ambition had enabled me to skip through my early adult life. In my 20s, I schmoozed in the dotcom boom in San Francisco, served caviar and champagne care of the venture capitalists. I held a series of great jobs in great companies and also took a break to be a lifeguard and scuba-dive in Australia. Nothing could stop me. That is, until I got married and had a child.

I had finally achieved what I had always wanted – a family. And the first couple of years after Bella’s birth in Sydney were easier. I stayed at home for the first year and we lived frugally on rice and lentils. Then I worked part-time. In Australia, everyone seemed to agree that family came first, and it was fine to start at 7am and leave at 3pm. But back in London, I found it harder and harder to be the mother I wanted to be. The jigsaw puzzle I had built of my life was falling apart. My beliefs of what it was to be a good mother were being smashed, although I wasn’t sure if it was my beliefs that were at fault or my own ability.

I peered at the other women on the train. Their makeup and hair was perfect, they were on conference calls and it wasn’t even 8am. I felt as if society were telling me I had to try to be the perfect worker Monday to Friday, the perfect mother every weekend, and toned, healthy woman all year round. Oh, and, of course, wife, friend, sibling and daughter.

At work, over lunch, I watched my colleague eat his baked potato, bacon and chips, and worried about what Bella was having for lunch and, actually, for dinner. I realised I didn’t know what she was eating for any meal that week, nor did I have any idea how she was coping with her homework. It was at that point that I decided to resign.

Dave and I had made a conscious decision to have a child and we had always wanted to be the ones raising her. We talked about my decision. Financially, it was not a good move (Dave’s pay just covers our rent and bills), but he knew that, emotionally, it was important for our family.

I held off for a few weeks to coincide with my daughter’s last day of term, and then shocked my boss with the news. I stepped into the meeting room with a big smile. «What’s the news,» he asked. He had apparently nicknamed me «the uber-professional» and was expecting me to celebrate a win at work. I said, beaming: «I’m handing in my resignation.»

That final Friday, when I handed over my laptop and phone, and met Bella at school was one of the happiest days in my life. No cobbling childcare together during the holidays. We had seven weeks together, three of them camping with her daddy, our best family holiday in a long time.

Funnily enough, I realise now that my mother wasn’t the perfect feminist mother either. Although a successful historian, she also gave up her career to have children and look after them. And that meant stepping back at a point when she was far more successful than my father. While we have never discussed this, I think that she understands my choice – however irresponsible and unsustainable it is financially.

Now, all the angst and negativity have vanished. I feel happy, stable and strong because I took control of the problem in my life. But it also makes me uncomfortable writing all this because I am of the generation that takes equality for granted. So am I now in agreement with the sexist former colleague who always maintained that women belonged at home, and said «I told you so» when I resigned? No. What am I saying to all my female friends working outside the home? Am I saying they are bad mothers? No. I am saying that if I had stayed in my job and not changed anything, I think I would have been a bad mother.

I believe that women should have the choice, and I envy women who seem to be able to juggle it all – career, family and looking gorgeous at the same time. But I also believe that, just as with our body-image issues, we should stop pretending it is fine and dandy if it’s not, and stop trying to be superwomen at the expense of our families as well as our mental and physical health.

Now I know I will never be that perfect mother. And actually I don’t need to be. I’ve spent the past six months focusing on my family and I realise that my daughter is a very happy child, and was happy when I was working. But now she is happier, and so am I. All my crutches, such as cigarettes and wine, have gone, I can’t remember the last time I bought a takeaway coffee, and I haven’t bought a piece of clothing since I left my job.

I have a gentle part-time job while we put our family jigsaw puzzle back together. Our family is now the big piece in the middle and I am trying to slot my dream work around it. If I fail and the bank account gets too close to empty, I will humbly knock on doors, but at least I will have tried. But for now, Bella and my husband have me back.

Names have been changed

Πηγή: http://motherfirst.wordpress.com/

 

Ο τοίχος και το αυγό

Μία πολύ όμορφη παροιμιώδης ιστορία που διάβασα σήμερα και θέλησα να μοιραστώ μαζί σας…

Δίστασε πολύ προτού αποδεχθεί την πρόσκληση των Ισραηλινών να του απονεμηθεί το λογοτεχνικό Βραβείο της Ιερουσαλήμ. Από την ομιλία που εκφώνησε είναι φανερό γιατί.

Ήλθα σήμερα στην Ιερουσαλήμ ως συγγραφέας, δηλαδή ως επαγγελματίας αφηγητής ψεμάτων. Σήμερα, όμως, δεν προτίθεμαι να πω ψέματα. Θα προσπαθήσω να είμαι όσο πιο ειλικρινής μπορώ. Υπάρχουν κάποιες ημέρες τον χρόνο που λέω την αλήθεια, και σήμερα είναι μία απ’αυτές.

Επιτρέψτε μου λοιπόν να καταθέσω ένα πολύ προσωπικό μήνυμα. Κάτι που έχω πάντα στο μυαλό μου όταν γράφω μυθιστορήματα. Δεν έχω φτάσει να το γράψω σ΄ένα κομμάτι χαρτί και να το κολλήσω στον τοίχο: θα έλεγα ότι είναι χαραγμένο στον τοίχο του μυαλού μου. Και είναι το εξής:«Ανάμεσα σ΄έναν ψηλό, συμπαγή τοίχο και σ΄ένα αυγό που σπάει πάνω του, θα είμαι πάντα από την πλευρά του αυγού». Ανεξάρτητα από το πόσο δίκιο έχει ο τοίχος και πόσο άδικο το αυγό, εγώ θα είμαι με το αυγό. Κάποιος άλλος θα πρέπει να αποφασίσει ποιος έχει δίκιο και ποιος άδικο: ίσως ο χρόνος ή η Ιστορία.

Αν υπήρχε ένας συγγραφέας που, για οποιονδήποτε λόγο, έγραφε βιβλία που είναι από την πλευρά του τοίχου, τι αξία θα είχαν αυτά τα βιβλία; Ποιο είναι το νόημα αυτής της μεταφοράς; Μερικές φορές είναι απλό και καθαρό. Οι άνθρωποι που βάζουν βόμβες και τα τανκς και οι ρουκέτες και οι οβίδες λευκού φωσφόρου είναι αυτός ο ψηλός, συμπαγής τοίχος. Τα αυγά είναι οι άοπλοι πολίτες που συντρίβονται και καίγονται και πυροβολούνται από τα παραπάνω.

Υπάρχει όμως και ένα βαθύτερο νόημα. Καθένας από μας, σε μικρότερο ή μεγαλύτερο βαθμό, είναι ένα αυγό. Καθένας από μας είναι μια μοναδική, αναντικατάστατη ψυχή, κλεισμένη σε ένα εύθραυστο καβούκι. Και καθένας από μας, σε μικρότερο ή μεγαλύτερο βαθμό, βρίσκεται αντιμέτωπος με έναν ψηλό, συμπαγή τοίχο. Ο τοίχος έχει ένα όνομα: είναι «το Σύστημα».

Υποτίθεται ότι το Σύστημα μας προστατεύει, αλλά μερικές φορές αποκτά μια δική του ζωή, και τότε αρχίζει να μας σκοτώνει και να μας βάζει να σκοτώνουμε άλλους- ψυχρά, αποτελεσματικά, συστηματικά.

Ένα πράγμα θέλω να σας πω σήμερα. Είμαστε όλοι ανθρώπινα όντα, άτομα όλων των εθνικοτήτων και των φυλών και των θρησκειών, εύθραυστα αυγά απέναντι σ΄ έναν συμπαγή τοίχο που λέγεται το Σύστημα. Σύμφωνα με όλες τις ενδείξεις, δεν έχουμε καμιά ελπίδα να νικήσουμε. Ο τοίχος είναι πολύ ψηλός, πολύ δυνατός- και πολύ κρύος. Αν έχουμε οποιαδήποτε ελπίδα, προέρχεται από την πίστη μας στη μοναδικότητα της δικής μας ψυχής και των ψυχών των άλλων, και από τη ζεστασιά που αισθανόμαστε όταν ενώνουμε τις ψυχές μας. Δεν πρέπει να αφήσουμε το Σύστημα να μας εκμεταλλευτεί. Δεν πρέπει να το αφήσουμε να αποκτήσει τη δική του ζωή. Δεν μας έφτιαξε το Σύστημα: εμείς το φτιάξαμε. Αυτό είχα να σας πω. Χαρούκι Μουρακάμι

Πηγή:diastaseis.blogspot.com

Jefferson students walk in special education students’ shoes – Thehour.com: Elementary Schools

NORWALK — The Jefferson Elementary School third-graders sat on one side of a table trying to read a jumbled mess of letters on the page in fr…

μέσω Jefferson students walk in special education students’ shoes – Thehour.com: Elementary Schools.

Πρόπολη – Φυσικό αντιβιοτικό και όχι μόνο!

Τι είναι η πρόπολη

Η πρόπολη είναι ένα προϊόν της μέλισσας που προκύπτει από την επεξεργασία ρητινωδών χυμών από φλοιούς και οφθαλμούς ορισμένων φυτών μαζί με ειδικά ένζυμα που παράγονται από την ιδία την
μέλισσα και την προσθήκη, ενδεχομένως, υπολειμμάτων γύρης και κεριού.
Έτσι μπορεί να πει κανείς ότι πρόκειται για μια «σούπα» μικροβιακής καλλιέργειας μιας και χρησιμοποιείται για την αποστείρωση και την προστασία της κυψέλης από κάθε μικρόβιο χάρις την ισχυρή αντιμικροβιακή και αντιϊική ιδιότητα.

Ποιος ο ρόλος της πρόπολης

Η πρόπολη χρησιμοποιείται από τις μέλισσες για πολλούς σκοπούς, αλλά δυο είναι οι βασικότεροι. Ο πρώτος από αυτούς είναι για την δημιουργία μιας πάστας, με την όποια θα «γεμίζουν» όλα τα ανοίγματα, οπές, ρωγμές από τις οποίες μπορεί να εισέλθει ξένο ως προς το μελίσσι σώμα. Αυτό μπορεί να είναι νερό, σκόνη ή κάποιο οργανικό υπόλειμμα που προέρχεται από το εξωτερικό περιβάλλον ή και κάποιος ξένος οργανισμός όπως μια πεταλούδα, μια σφήκα, ένα σαλιγκάρι ή ακόμη και ένα ποντίκι. Θα μπορούσαμε να παρομοιάσουμε την χρήση της πρόπολης σαν έναν αντί-μικροβιακό, βακτηριοκτόνο αδιάβροχο στόκο, με τον όποιο η μέλισσα επιδιορθώνει το σπίτι της.
Ο δεύτερος και σημαντικότερος λόγος είναι για να επιτρέπει στην μέλισσα να «βαλσαμώσει» το πτώμα οποιουδήποτε εισβολέα καταφέρει να εισέλθει στο μελίσσι. Ο εισβολέας είναι σίγουρο πως θανατωθεί από τις μέλισσες-φύλακες, όμως είναι αδύνατον να μεταφερθεί το πτώμα του έξω από το μελίσσι. Το εσωτερικό του μελισσιού είναι, και πρέπει να διατηρείται πιο αποστερημένο από τον θάλαμο ενός χειρουργού και για τον λόγο αυτό πρέπει να αποτραπεί η αποσύνθεση του πτώματος και η εξάπλωση των μικροβίων που αυτό μεταφέρει. Είναι χαρακτηριστικό ότι ένα πτώμα που βαλσαμώνεται με πρόπολη μπορεί να διατηρηθεί για μεγάλο χρονικό διάστημα της τάξης των 3-5 χρονών, ίσως και παραπάνω!! Άλλοι λόγοι, είναι η λείανση μυτερών εξογκωμάτων μέσα στο μελίσσι, ή και ως προστατευτικό, αντιβακτηριδιακό επίχρισμα στα κελιά όπου θα τοποθετήσει η βασίλισσα τα αυγά της.

Φυτά που δίνουν πρόπολη
Δυστυχώς, η μέλισσα δεν μπορεί να παρασκευάσει πρόπολη από οποιοδήποτε φυτό ή δέντρο. Όλα τα ειδή λεύκας, σημύδας, σκλήθρας, ιτιάς, βελανιδιάς, φτελιάς, οξείας, ιπποκαστανιας, ευκαλύπτου, όλα τα κωνοφόρα, αλλά και αλλά δέντρα και φυτά παράγουν ρητίνες που χρησιμεύουν για την παρασκευή πρόπολης από την μέλισσα.

Ιστορία της πρόπολης
Είναι γνωστό ότι η χρήση της πρόπολης γινόταν από την αρχαιότητα. Το όνομα της το έχει πάρει άλλωστε από τους αρχαίους Έλληνες και δηλώνει (προ της πόλης) ότι την ουσία αυτή την χρησιμοποιούν οι μέλισσες για τα πραγματοποιήσουν τα «οχυρωματικά τους έργα». Αναφορές για την πρόπολη έχουμε από τον Ιπποκράτη, τον Αριστοτέλη, τον Γαληνό, τον Πλίνιο τον Πρεσβύτερο και άλλους. Φαίνεται πως στην αρχαιότητα την είχαν σε πολλή μεγάλη εκτίμηση και αποτελούσε ένα από τα βασικότερα θεραπευτικά «όπλα». Αναφορές για την πρόπολη έχουμε και από άλλους λαούς της Αφρικής, της Ρωσίας και όχι μόνο. Αναφορά για την πρόπολη υπάρχει και στα κείμενα της βίβλου, όπου αναφέρεται ως το «βάλσαμο της Gilead».

Φυσικές ιδιότητες της πρόπολης
Η πρόπολη είναι μια ρητινώδης, κολλώδης γόμα με χρώμα που ποικίλει από κίτρινο-πράσινο, πορτοκαλή-πράσινο μέχρι καστανό και σκούρο καφέ. Το χρώμα της εξαρτάται από το φυτό προέλευσης της, από τις προσμείξεις κεριού και γύρης αλλά και από τον χρόνο παραμονής της στο μελίσσι. Σε χαμηλές θερμοκρασίες μικρότερες από 15ο C η πρόπολη είναι υαλοποιημένη και άρα ιδιαίτερα σκληρή. Σε μεγαλύτερες θερμοκρασίες από 30ο C αρχίζει και αποκτάει πλαστικότητα και μετατρέπεται αυξητικά σε κολλώδη, γοώδη ουσία. Τυπικά, η πρόπολη λιώνει στους 60-70ο C και έχει πυκνότητα περίπου 1,12gr/ml. Είναι εντελώς αδιάλυτη στο νερό και διαλύεται στην αιθυλική αλκοόλη, στην γλυκούλη και σε άλλους οργανικού διαλυτές.

Χημική σύσταση της πρόπολης
Η ακριβής χημική σύσταση της πρόπολης είναι ακόμη άγνωστη, και για τον λόγο αυτό δεν μπορεί να παρασκευαστεί στο εργαστήριο. Γενικά, η πρόπολη περιέχει φαλαινοειδή σε ποσοστό περίπου 50% και άλλες ουσίες όπως ρητίνες, αιολικά οξέα και εστέρες, κερί, πτητικά ελαία, πρωτεΐνες, αρκετά μεταλλικά στοιχειά, κετόνες, κινίνες, στεροειδή κ.α.

Συλλογή της πρόπολης
Οι φυτικές ρητίνες που χρειάζονται για την παρασκευή πρόπολης τις μαζεύει εξειδικευμένη ομάδα μελισσών, οι οποίες ονομάζονται συλλέκτριες πρόπολης.
Οι παράγωγες που επηρεάζουν το ποτέ οι μέλισσες θα μαζεύουν πρόπολη είναι ακόμη άγνωστοι. Γενικά, η πρόπολη συλλέγεται από την αρχή της άνοιξης ή του καλοκαιριού μέχρι και τις αρχές του χειμώνα. Η συλλογή πρόπολης από τον μελισσοκόμο, επομένως, γίνεται μέσα σε εκείνη την περίοδο. Ο σωστός τρόπος, με τον όποιο εξάγουμε πρόπολη από το μελίσσι είναι με την χρήση ειδικών τελάρων, τα όποια εισάγονται στο μελίσσι. Τα τελάρα αυτά έχουν κενά, τα όποια η μέλισσα γεμίζει με πρόπολη.
Γενικά, η μέλισσα «στρώνει» τις εσωτερικές επιφάνειες και τις διαφορές οπές του μελισσιού με πρόπολη. Ο μελισσοκόμος μπορεί να ξύσει με μια ξύστρα τις επιφάνειες αυτές και να συλλέξει την πρόπολη. Η τακτική αυτή δεν είναι σωστή, και η πρόπολη που συλλέγεται με αυτόν τον τρόπο είναι κατώτερης ποιότητας και μερικές φορές ακατάλληλη για την παρασκευή σκευασμάτων.

Τα ειδή της πρόπολης
Είναι λογικό η πρόπολη να έχει διαφορετικές ιδιότητες ανάλογα με τα φυτά από τα όποια προέρχεται. Σύμφωνα με έρευνες, φαίνεται ότι:
• Η καφέ πρόπολη αποδίδει καλύτερα για τα βακτηρίδια και τους μύκητες.
• Η κόκκινη πρόπολη αποδίδει καλύτερα για τους ιούς
• Η πράσινη πρόπολη Βραζιλίας αποδίδει καλύτερα για τον Καρκίνο

Σκευάσματα πρόπολης
Η πρόπολη μπορεί να φτάσει στο εμπόριο υπό την μορφή ακατέργαστης στερεής πρόπολης ή με την μορφή σκευασμάτων πρόπολης. Τέτοια είναι η σκόνη πρόπολης, πάστες, αλοιφές, γαλακτώματα πρόπολης, αλκοολικά ή γλυκολικα βάμματα και εκχυλίσματα πρόπολης, σιρόπια πρόπολης, αλοιφές πρόπολης, ελαία πρόπολης, χάπια και ταμπλέτες πρόπολης κ.α. Επίσης, σκευάσματα πρόπολης μπορούν να συνδυαστούν με αλλά προϊόντα της μέλισσας, όπως η γύρη και το μελί, ή ακόμη και με αλλά βοτανικά σκευάσματα.

Θεραπευτική αξία της πρόπολης
Γενικά, οι πρόπολη μπορεί να χρησιμοποιηθεί ως μέσο αντιμετώπισης πνευμονολογικών, αυτόνομων και εκφυλιστικών παθήσεων, σε γυναικολογικές, δερματολογικές, γαστρεντερολογικές, ωτορινολαρυγγολογίας παθήσεις, σε παθήσεις και λοιμώξεις στοματικής κοιλότητας, στην χειρουργική, στην ανάρρωση από χειρουργικές επεμβάσεις, από ασθένεια ή από τα συμπτώματα ακτινοθεραπείας. Χρησιμοποιείται και σε άλλες παθήσεις, φλεγμονές, λοιμώξεις, ιώσεις κ.τ.λ. Το εύρος χρήσης της πρόπολης είναι τεράστιο και είναι ακόμη υπό διερεύνηση.

Ειδικότερα, η πρόπολη έχει τις εξής θεραπευτικές ιδιότητες/δράσεις :Αντιφλεγμονώδης δράση

Διεγείρει την κινητικότητα των μικροφάγων κυττάρων του ανοσοποιητικού και καταστέλλει κάποια ένζυμα τα όποια επιτρέπουν σε μια φλεγμονή να αναπτυχθεί.

Αντισηπτική – αντιβακτηριδιακή δράση

Η πρόπολη έχει ευρύτατο μικροβιοκτόνο φάσμα

Αντί-υιικές ιδιότητες 

Η πρόπολη έχει ευρύ αντί-οίκο φάσμα, ενώ η δραστικότητα της εναντίων των ιών ενισχύεται σημαντικά σε συνδυασμό με την γύρη και τον βασιλικό πολτό. Έχει πιστοποιημένη δράση κατά των ιών, συμπεριλαμβανόμενου της γρίπης, του Η1Ν1 και Η1Ν3. Η κόκκινη πρόπολη της Κούβας, σε μελέτες in Vitro, σκοτώνει όλα τα καρκινικά κύτταρα και τον ιό του HIV (AIDS), ενώ φαίνεται να έχει δράση έναντι του ιού HPV (κονδυλωμάτων).

Αντιμυκητιακες ιδιότητες 

Η αντιμυκητιακη δράση της πρόπολης έχει επιβεβαιωθεί και πρακτικά εναντίων της  Candida albicans, Trichomonas vaginalis, κολοβακτηριδίων και άλλων βακτηρίων, μυκήτων και παρασίτων. Παράλληλα, με όλα τα παραπάνω, έχει δειχτεί ότι η μακροχρόνια χρήση πρόπολης δεν οδηγεί στην δημιουργία ανθεκτικών στελεχών παθογόνων μικροοργανισμών, ενώ παράλληλα καταστρέφει το ίδιο εύκολα παθογόνους μικροοργανισμούς που έχουν γίνει ανθεκτικοί στα αντιβιοτικά.

Αντιοξειδωτική δράση 

Η ιδιότητα αυτή της πρόπολης εκδηλώνεται με την σάρωση των ελεύθερων ριζών οξυγόνου. Παράλληλα, προστατεύει την βιταμίνη C από την οξείδωση.

Αντί-ηπατοτομιών και ηπατοπροστατευτική δράση
Αναλγητική, Αναισθητική δράση 

Έχει δειχτεί ότι ορισμένα φλαβονοειδή της πρόπολης έχει παρόμοια δράση με ορισμένα αναλγητικά φάρμακα.

Αντικαρκινική δράση 

Η πρόπολη εμφανίζει κυτταρολογική δράση εναντίων του ινοσαρκώματος στο παχύ έντερο, καθυστερεί την εξέλιξη του καρκίνου του δέρματος, προκαλεί απόπτωση των καρκινικών κυττάρων του ήπατος και γενικά, εμποδίζει την αναπνοή των καρκινικών κυττάρων. Ο συνδυασμός πρόπολης με δηλητήριο μέλισσας έχει 100% μεγαλύτερη ικανότητα καταστροφής των καρκινικών κυττάρων και όγκων.

Αναγεννητική ιστολογική δράση
Είναι αξιοπερίεργο το γεγονός ότι, ενώ η πρόπολη εμφανίζει κατασταλτική και μερικές φορές τοξική δράση απέναντι στα καρκινικά κύτταρα, διεγείρει την αναγέννηση των υγιών ιστών. Μια από τις βασικότερες χρήσεις της πρόπολης, από την αρχαιότητα, ήταν η επούλωση των πληγών στο δέρμα ή στην στοματική κοιλότητα. Επίσης, έχει αναλγητική δράση του τραυματισμένου μυϊκού συστήματος, τόσο με εσωτερική, όσο με εξωτερική χρήση (με αλοιφή).

Ανοσοποιητική δράση
Έχει αποδειχτεί ότι η πρόπολη διεγείρει και ενισχύει το γενικό και ειδικό ανοσοποιητικό σύστημα, ενώ παράλληλα αυξάνει την ιντερφερονη, προκαλώντας κυτταρική και χημική ανοσία.

Συνεργατική δράση με τα αντιβιοτικά
Έχει παρατηρηθεί ότι η πρόπολη παρουσιάζει συνεργατική δράση με ορισμένα αντιβιοτικά, ενισχύοντας την δράση τους. Υπάρχουν αντιβιοτικά με τα όποια παρουσιάζει ισχυρή, μέτρια και μικρή συνεργεία, με εύρος Χ10 έως Χ100 ενίσχυση.
Επίσης, υπάρχει η προοπτική συνδυασμού της πρόπολης με αλλά φάρμακα για την ενίσχυση της δράσης τους. Παρουσιάζει συνεργατική δράση με την βιταμίνη C και το ένζυμο Βρωμελαινη. Φαίνεται να έχει παράλληλη δράση με ανοσο-ενισχυτικά βότανα.

Αντιισταμινική δράση
Η πρόπολη, και σε συνδυασμό με την γύρη, βοηθά στην υποχώρηση των συμπτωμάτων των αλλεργιών και στην σταδιακή ανοσοποίηση.

Πρακτικά…που χρησιμοποιούμε την πρόπολη στην καθημερινότητα

• Θωράκιση Ανοσοποιητικού συστήματος
Μπορεί κανείς να χρησιμοποιεί βάμμα πρόπολης εσωτερικά για να ενισχύσει και να ανοσοποιήσει τον οργανισμό του από ιώσεις, κρυολογήματα και αλλεργίες και να διατηρεί ένα ισχυρό ενοποιητικό σύστημα. Παράλληλα, μπορεί να χρησιμοποιηθεί κατά την διάρκεια μιας ίωσης, επιταχύνοντας την ανάρρωση και αμβλύνοντας τα συμπτώματα. Έχει άμεσα αποτελέσματα στον Ίο της γρίπης, των πουλερικών, του Η1Ν1 και του Η1Ν3.

• Ταχύτατη επούλωση πληγών
Μπορεί να χρησιμοποιηθεί σε πληγές, αμυχές, μώλωπες, εκχυμώσεις, πρηξίματα, οιδήματα, τραύματα και μολύνσεις κάθε τύπου στο δέρμα ή στην στοματική κοιλότητα. Η πρόπολη προκαλεί αντισηψία και ταχύτατη επούλωση, προστατεύοντας παράλληλα από μικρόβια και βακτήρια. Παράλληλα, προσκολλάται στην πληγή ή το οίδημα και το αδιαβροχοποιεί.

• Καταπολέμηση δερματικών προβλημάτων
Μπορεί να χρησιμοποιηθεί για την θεραπεία συνήθων δερματικών προβλημάτων, τσιμπημάτων, φλογώσεων, στιγμάτων, ακμής αλλά και για την καταπολέμηση σοβαρότερων δερματικών προβλημάτων, όπως εκζέματα, ψωρίαση και αλλά. Η πρόπολη αποτελεί την μονή θεραπεία για ορισμένα ειδή ψωριάσεων, όπως για παράδειγμα η μετατραυματική ψωρίαση. Παράλληλα, μπορούμε να χρησιμοποιούμε σαπούνια, αφρόλουτρα, αλοιφές και οδοντόκρεμες που περιέχουν πρόπολη για την φροντίδα του σώματος.

Με ποιο τρόπο γίνεται η λήψη πρόπολης;
Μπορούμε να την παίρνουμε εσωτερικά με την μορφή αλκοολικού βάμματος, σε στερεή μορφή υπό την μορφή σκόνης ή ταμπλέτας και, ενδεχομένως, υπό την μορφή άλλου βρώσιμου ή ποσίμου σκευάσματος που περιέχει πρόπολη.

Πόση πρόπολη μπορεί να παίρνει κάποιος;
Δεν υπάρχει περιορισμός, δεδομένου ότι δεν μπορούμε να τύχουμε υπερδοσολογίας και ότι η πρόπολη δεν έχει τοξική δράση στον οργανισμό. Παρόλα αυτά, για πρόληψη μπορεί να παίρνει κανείς 1-3 ταμπλέτες πρόπολης ημερησίως ή ακόμη καλύτερα 20-25 σταγόνες αλκοολικού βάμματος πρόπολης περιεκτικότητας τουλάχιστον 30%. Στην περίπτωση θεραπευτικής αγωγής, η λήψη της γίνεται σύμφωνα με τις συστάσεις ειδικού μελισσοθεραπευτη, βοτανοθεραπευτη ή φυσιατρου ή του γιατρού.

ΠΗΓΗ : proionta-tis-fisis.blogspot.com

Πολεμώντας τον αυτισμό με την βοήθεια σκύλων

Λίγες ώρες με ένα σκυλάκι, σύμφωνα με μελέτες, αποτελούν βάλσαμο τόσο για την ψυχική όσο και για τη σωματική μας υγεία. Με τη θετική του ενέργεια, τη χαρούμενη φύση του και την ανιδιοτελή του αγάπη ο «καλύτερος φίλος του ανθρώπου» μπορεί να προσφέρει βοήθεια ακόμα και στην αντιμετώπιση σοβαρών ασθενειών, ενισχύοντας την αυτοπεποίθηση των ασθενών και τονώνοντας τη θέλησή τους για ζωή. Δεν είναι τυχαίο άλλωστε που τα προγράμματα θεραπείας με τη βοήθεια ζώων – γνωστά και ως pet therapy ή animal-assisted therapy (AAT) – εφαρμόζονται εδώ και χρόνια σε σχολεία, γηροκομεία, νοσοκομεία και άλλα ιδρύματα του εξωτερικού, δίνοντας εντυπωσιακά αποτελέσματα.

Πολεμώντας τον αυτισμό 

Τον περασμένο Οκτώβριο μια ενδιαφέρουσα καναδική μελέτη που διενεργήθηκε σε αυτιστικά παιδιά και δημοσιεύθηκε στο επιστημονικό έντυπο «Psychoneuroendocrinology» έδειξε ότι η καθημερινή επαφή των νεαρών εθελοντών με ειδικά εκπαιδευμένους σκύλους είχε αποτέλεσμα την εντυπωσιακή βελτίωση της συμπεριφοράς και της υγείας τους.

«Προκειμένου να μπορέσουμε να μετρήσουμε τη θετική επίδραση του σκύλου στην υγεία των παιδιών αυτών αποφασίσαμε να μετρήσουμε τα επίπεδα της ορμόνης κορτιζόλης (σ.σ.: της αποκαλούμενης και “ορμόνης του στρες”) στον οργανισμό των παιδιών» εξηγεί στο «Βήμα» η δρ Σόνια Λούπιεν, καθηγήτρια Ψυχιατρικής στο Πανεπιστήμιο του Μόντρεαλ και διευθύντρια στο Κέντρο Μελέτης του Ανθρώπινου Στρες στο Νοσοκομείο Λουί Λαφοντέν.

«Δύο εβδομάδες πριν από την εισαγωγή των ειδικών σκύλων στα σπίτια των 42 παιδιών που έλαβαν μέρος στη μελέτη ελήφθη δείγμα σιέλου για τη μέτρηση της κορτιζόλης. Η διαδικασία αυτή επανελήφθη κατά τη διάρκεια της παραμονής των σκύλων στην κάθε οικογένεια για διάστημα τεσσάρων εβδομάδων και στο τέλος, δύο εβδομάδες αφότου είχαν απομακρυνθεί από το κάθε σπίτι» μας λέει αναλυτικά η ερευνήτρια.

Οπως τονίζει, στο συγκεκριμένο πείραμα χρησιμοποιήθηκαν σκύλοι ράτσας λαμπραντόρ που είχαν ακολουθήσει εκπαίδευση συνοδού τυφλών στο ίδρυμα MIRA με έδρα στο Κεμπέκ και η οποία κοστολογείται περί τις 10.000 δολάρια (δηλαδή περίπου 7.500 ευρώ).

«Διαπιστώσαμε λοιπόν ότι η επίδραση των σκύλων στην υγεία των αυτιστικών παιδιών ήταν πολύ ισχυρή» αναφέρει η δρ Λούπιεν. «Δεν έχω δει ξανά τόσο ανατρεπτικά αποτελέσματα σε επίπεδα κορτιζόλης». 

Τα παραδείγματα που μοιράστηκε μαζί μας η ειδικός ήταν πραγματικά καθηλωτικά: «Μια μητέρα παραπονιόταν ότι δεν μπορούσε να βγει βόλτα με το παιδάκι της, καθώς εάν ένα αυτιστικό παιδί δει για παράδειγμα μια πέτρα στον δρόμο μπορεί να κάτσει εκεί να τη χαζεύει για ώρες. Με την εισαγωγή του σκύλου και μετά κατάφερε επιτέλους να κάνει τις βόλτες που τόσο επιθυμούσε με το παιδί της, γιατί η προσοχή του επικεντρωνόταν πλέον στον σκύλο». 
Μετά το τέλος του πειράματος και ενώ οι σκύλοι είχαν χρησιμοποιηθεί «δανεικά» από τους επιστήμονες, το ίδρυμα MIRA αποφάσισε να δωρίσει στις οικογένειες που είχαν συμμετάσχει στη μελέτη τον τετράποδο «θεραπευτή» που είχαν πρόσφατα φιλοξενήσει.

Τετράποδοι «δάσκαλοι» 

Πριν από λίγο καιρό η ερευνήτρια κ. Λόρι Φρίζεν από το Παιδαγωγικό Τμήμα Δημοτικής Εκπαίδευσης του Πανεπιστημίου της Αλμπέρτα, επίσης στον Καναδά, πραγματοποίησε μια άλλη μελέτη, με αντικείμενο τη βελτίωση που θα μπορούσε να προκαλέσει η παρουσία ενός ζώου ως προς τις μαθησιακές επιδόσεις των παιδιών.

Το πείραμα διάρκειας 10 εβδομάδων έγινε σε σχολεία της Νότιας Αλμπέρτα και σε αυτό έλαβαν μέρος μαθητές της Β’ Δημοτικού. Η κ. Φρίζεν επισκεπτόταν το σχολείο δύο φορές την εβδομάδα, συνοδευόμενη από τα δύο της σκυλάκια, την Τάνγκο και τον Σπάρκι, τα οποία είχαν περάσει από ειδική εκπαίδευση για σκυλιά θεραπείας στον σύλλογο Pet Therapy Society of Northern Alberta και είχαν εμπειρία από προηγούμενες συμμετοχές τους σε δραστηριότητες με παιδιά.

Σύντομα διαπίστωσε μεγάλη βελτίωση στους μικρούς μαθητές: έγιναν πιο επιμελείς, έκαναν λιγότερα λάθη και αύξησαν την αγάπη τους για την ανάγνωση ή άλλα μαθήματα που… μοιράζονταν με τον μικρό τους τετράποδο φίλο.
«Η επιτυχία του προγράμματος οφείλεται στη ζεστασιά και την ανιδιοτελή αποδοχή των σκύλων, η οποία μέσω της συμμετοχής τους σε μαθησιακές δραστηριότητες φαίνεται να προσφέρει μια μοναδική μορφή κοινωνικής και συναισθηματικής υποστήριξης. Η μεγαλύτερή μου έκπληξη ωστόσο είχε να κάνει με το γεγονός ότι τα παιδιά συμμετείχαν οικειοθελώς στο πρόγραμμα αυτό» μας λέει η κ. Φρίζεν.

«Παρά το γεγονός ότι προσωπικά αγαπώ τα ζώα, θεωρούσα ότι ανάμεσα στα παιδιά ενδεχομένως να υπήρχαν κάποια που να μην ήθελαν να συμμετέχουν στις συνεδρίες, είτε γιατί μπορεί να έτρεφαν κάποιους φόβους, είτε γιατί ήταν αλλεργικά, ή ακόμα και γιατί δεν θα τους ενδιέφερε κάτι τέτοιο. Παρ’ όλα αυτά, όχι μόνο συμμετείχαν όλα τους στις 20λεπτες συνεδρίες, αλλά οργάνωναν τα μαθήματα και τις υποχρεώσεις τους με τέτοιον τρόπο ώστε να μη χάσουν ποτέ τη σειρά τους. Αυτό ήταν πραγματικά εντυπωσιακό!» καταθέτει ενθουσιασμένη η καναδή ερευνήτρια.
Η ίδια υποστηρίζει ότι τα προγράμματα με τη βοήθεια ζώων θα μπορούσαν να αποτελέσουν πολύτιμο συμπληρωματικό εργαλλείο στον στίβο της εκπαίδευσης.

Οπως διαπίστωσε στη μελέτη της η ερευνήτρια Λόρι Φρίζεν, η παρουσία ενός ζώου στην τάξη μπορεί να βελτιώσει σημαντικά τις μαθησιακές επιδόσεις των μαθητών.

Η μάθηση γίνεται παιχνίδι

«Το συγκεκριμένο πρόγραμμα θύμιζε στα παιδιά “παιχνίδι” και παράλληλα τους προσέφερε τη δυνατότητα να χαλαρώσουν και να ενισχύσουν τις μαθησιακές τους ικανότητες, βάζοντας σε τάξη όλα αυτά που μάθαιναν κατά τη διάρκεια του κανονικού τους μαθήματος»αναφέρει η κυρία Φρίζεν.

Μεγάλη προσοχή όπως υπογραμμίζει η ίδια χρειάζεται ωστόσο ο σχεδιασμός των συγκεκριμένων προγραμμάτων προκειμένου να έχουν το επιθυμητό αποτέλεσμα.

«Τις πρώτες δύο ημέρες βρισκόμουν στην τάξη χωρίς τους “συνοδούς” μου με σκοπό να εξηγήσω στα παιδιά τον τρόπο με τον οποίο θα έπρεπε να συμπεριφέρονται απέναντι στους σκύλους: τι θα έπρεπε να κάνουν για να τους γνωρίσουν, πώς να επικοινωνούν με αυτούς, πώς να διαβάζουν τη γλώσσα του σώματός τους, ποιες συμπεριφορές ήταν αποδεκτές από τους σκύλους και ποιες όχι. Με τον τρόπο αυτό τα παιδιά ένιωθαν αυτοπεποίθηση όταν βρίσκονταν στον ίδιο χώρο με τα ζώα» τονίζει.

Στην παρούσα φάση, κατά την κυρία Φρίζεν, βρίσκονται σε εξέλιξη αρκετά προγράμματα με ζώα που αποβλέπουν στη μαθησιακή βελτίωση παιδιών. Στην κορυφή της κατάταξης βρίσκονται οι ΗΠΑ με δραστηριοποίηση στον τομέα αυτό σε 43 Πολιτείες, ενώ ακολουθούν ο Καναδάς με τέσσερις επαρχίες, η Αυστραλία, η Βρετανία, η Ινδία και η Κίνα.

«Παρά το γεγονός ότι τα προγράμματα αυτά έχουν γίνει ευρέως γνωστά σε παγκόσμιο επίπεδο, η έρευνα ως προς τις εμπειρίες που αποκομίζουν τα παιδιά κατά τη διάρκεια των συναντήσεων ή τη βοήθεια που μπορούν να προσφέρουν αυτές στο γενικότερο πλαίσιο της τάξης είναι ακόμα αρκετά περιορισμένη» σημειώνει η ερευνήτρια.

Τόνωση της αυτοεκτίμησης

Γιατί όμως τα παιδιά με μαθησιακές δυσκολίες δείχνουν να βοηθούνται ιδιαίτερα από την παρουσία των χαριτωμένων τετράποδων;

«Τα παιδιά αυτά, ακριβώς επειδή συνήθως αισθάνονται μειονεκτικά για τις σχολικές τους επιδόσεις και αποτυχίες, μέσα από την επαφή τους με τα ζώα αποκτούν μεγαλύτερη αυτοεκτίμηση και αυτοπεποίθηση» απαντά η κυρία Εύα Τσώλη, ψυχολόγος με εξειδίκευση στην αξιολόγηση και αποκατάσταση μαθησιακών δυσκολιών.

«Λειτουργούν καλύτερα γιατί τα ζώα εκφράζουν την αγάπη τους ανιδιοτελώς στα παιδιά αυτά, χωρίς να τα κρίνουν ή να τα επικρίνουν όπως πολλές φορές συμβαίνει με τους δασκάλους και τους γονείς τους. Οπότε μέσα από τη μη λεκτική επικοινωνία που έχουν με τα ζώα νιώθουν μεγαλύτερη αποδοχή. Πολύ σημαντικό επίσης είναι το γεγονός ότι τα παιδιά με μαθησιακές δυσκολίες αισθάνονται ικανοποίηση γιατί καταφέρνουν να επιτύχουν μικρούς και καθημερινούς στόχους φροντίζοντας τα κατοικίδια και μαθαίνοντας να εστιάζουν περισσότερο στις δυνατότητές τους παρά στους περιορισμούς που αντιμετωπίζουν» αναφέρει η κυρία Τσώλη.

Σύμφωνα με την ίδια, τα παιδιά που έχουν ένα κατοικίδιο στο σπίτι βοηθούνται ιδιαίτερα γιατί μέσα από την καθημερινή τους επαφή με αυτό αποκτούν σφαιρική ανάπτυξη.«Επιπλέον, μαθαίνουν να προσφέρουν στους άλλους χωρίς ανταλλάγματα, γίνονται υπεύθυνα και συνεπή άτομα, καθώς αναλαμβάνουν τη φροντίδα του κατοικιδίου τους, αυξάνουν την αυτοεκτίμηση, τον αυτοέλεγχο, την αυτοπειθαρχία, τον αυτοσεβασμό τους, ενώ παράλληλα καλλιεργούν τις επικοινωνιακές τους δεξιότητες, την ομαδικότητα και το πνεύμα συνεργασίας τους» συμπληρώνει.

«Από την άλλη πλευρά, στην περίπτωση των αυτιστικών παιδιών η καθημερινή επαφή με ένα ζωάκι τα βοηθά να αισθάνονται λιγότερη ανασφάλεια στον χαοτικό κόσμο, όπως αυτά τον αντιλαμβάνονται. Μπορεί δηλαδή να τα βοηθήσει να αισθάνονται λιγότερο στρες και άγχος και να αρχίσουν να κατανοούν και να συναισθάνονται τις ανάγκες των άλλων ανθρώπων. Η αλληλεπίδραση αυτή τα βοηθά ακόμα να κοινωνικοποιούνται πιο εύκολα»καταλήγει η ειδικός.

Πρώτες απόπειρες στην Ελλάδα

Το 2008, στο πλαίσιο του μεταπτυχιακού του στη Σχολή Ψυχολογίας του Πανεπιστημίου του Σαουθάμπτον, ο κ. Βαγγέλης Διαμαντάκος, εκπαιδευτής σκύλων της Πολεμικής Αεροπορίας, με σπουδές στη συμπεριφορά των ζώων και στην αλληλεπίδρασή τους με τον άνθρωπο, εκπόνησε μια ενδιαφέρουσα μελέτη στο Χατζηκυριάκειο Ιδρυμα Παιδικής Προστασίας, στην οποία συμμετείχαν συνολικά 17 κορίτσια ηλικίας 7 ως 11 ετών.

«Το πρόγραμμα πραγματοποιήθηκε με τη βοήθεια της Κάρλας – ενός νεαρού ημίαιμου θηλυκού εκπαιδευμένου σκύλου – και αφορούσε επισκέψεις δύο φορές την εβδομάδα στους χώρους του ιδρύματος για περίοδο περίπου ενάμιση μήνα» μας λέει ο κ. Διαμαντάκος.

«Κάθε φορά μαζί με τα παιδιά θέταμε έναν διαφορετικό στόχο ως προς τις ασκήσεις που μπορεί να κάνει ο σκύλος. Καταφέραμε λοιπόν να κάνουμε τα παιδιά να ασκούνται πνευματικά και σωματικά, να επικεντρώνονται στον σκύλο, να συζητούν και να ενισχύουν το ενδιαφέρον τους γι’ αυτόν, γεγονός που σύμφωνα με τη μετέπειτα αξιολόγηση τα βοήθησε σε πολλούς τομείς. Είδαμε ότι τα αποτελέσματα ήταν ιδιαίτερα ενθαρρυντικά και τα παιδιά εμφάνισαν αισθητή βελτίωση ως προς την αυτοεκτίμησή τους, τη συμπεριφορά τους, τις σχολικές τους επιδόσεις, τις σχέσεις τους με συνομηλίκους τους και τη φυσική τους κατάσταση» υποστηρίζει.

Σε επόμενη φάση, στο πλαίσιο του διδακτορικού του, ο κ. Διαμαντάκος ετοιμάζει αντίστοιχη έρευνα σε σχολεία, υπό την επίβλεψη του κ. Γιώργου Κλεφτάρα, αναπληρωτή καθηγητή του Παιδαγωγικού Τμήματος Ειδικής Αγωγής του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας.

ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΛΕΥΡΑ ΤΟΥ ΣΚΥΛΟΥ 

Ο ψυχισμός του σκύλου, κατά τον εκπαιδευτή σκύλων κ. Διαμαντάκο, θα πρέπει να αποτελεί τον πυρήνα του σχεδιασμού των προγραμμάτων αυτών.

«Το ζώο θα πρέπει να χρησιμοποιηθεί για πολύ συγκεκριμένο χρονικό διάστημα, έτσι ώστε να μην έρχεται αντιμέτωπο με ατελείωτες πληροφορίες, να κουράζεται και να στρεσάρεται. Μέσα από σύντομες συνεδρίες δηλαδή, βοηθάμε τον σκύλο να προσαρμόζεται εύκολα στις νέες συνθήκες» αναλύει ο ειδικός. «Οπως και να έχει, ο σκύλος που συμμετέχει σε ένα τέτοιο πρόγραμμα θα πρέπει να έχει περάσει από εκπαίδευση, ενώ θα πρέπει να υπάρχει η παρουσία και η καθοδήγηση ενός ειδικού». 

Η ράτσα, υπογραμμίζει ο ίδιος, δεν αποτελεί ζητούμενο της ειδικής εκπαίδευσης. «Η Κάρλα που χρησιμοποιήθηκε στη μελέτη είναι πανέξυπνη και δεν είναι κάποιας ράτσας. Στην εκπαίδευση ο σκύλος πρέπει να μάθει να ανέχεται καταστάσεις και συμπεριφορές. Θα πρέπει να έχει εξοικειωθεί με διάφορα “ατυχήματα” που ενδεχομένως να συμβούν κατά τη διάρκεια των συναντήσεων _ όπως π.χ. το πάτημα της ουράς ή του ποδιού, ή ακόμα και με θορύβους που μπορεί να έχουν να κάνουν για παράδειγμα με τον χώρο ενός νοσοκομείου _ προκειμένου να μπορεί να αποδώσει τα μέγιστα. Θα πρέπει δηλαδή να έχει απευαισθητοποιηθεί από μια σειρά ερεθισμάτων» επισημαίνει ο κ. Διαμαντάκος. 

«Μια τέτοια εκπαίδευση κρατάει αρκετό καιρό _ έχει τουλάχιστον έξι μήνες προετοιμασίας _ και πρέπει να συνεχίζεται. Για τον σκύλο τίποτα δεν θεωρείται δεδομένο. Οσο πιο νεαρός είναι τόσο πιο γρήγορα μαθαίνει, ακριβώς επειδή δεν διαθέτει άλλες εμπειρίες. Το θέμα της εκπαίδευσης συνήθως παρουσιάζεται με ένα πάρα πολύ ωραίο περιτύλιγμα, αυτό της επιβράβευσης, ενώ θα πρέπει να παρουσιάζεται όπως ακριβώς είναι: σαφώς η επιβράβευση είναι η καλύτερη και αποτελεσματικότερη μορφή εκπαίδευσης όμως, όπως υπάρχει βία και καταναγκασμός στη ζωή μας σε διάφορες μορφές, έτσι θα πρέπει και το ζώο να είναι εξοικειωμένο με αυτές, σε ανθρώπινα πάντα όρια και για συγκεκριμένους σκοπούς». 

Ποια είναι όμως τα όρια στη συμπεριφορά του ανθρώπου που όταν ξεπεραστούν προκαλούν εκνευρισμό και νευρικότητα στο σκύλο και πώς μπορούν να τεθούν υπό έλεγχο; «Το πιο συνηθισμένο πρόβλημα είναι το γεγονός ότι ο σκύλος δεν εκτονώνεται όσο θα ήθελε: μένει μέσα στο σπίτι, δεν τρέχει, δεν πηγαίνει συχνές βόλτες ή πηγαίνει βόλτα με λουρί με αποτέλεσμα να μην μπορεί να τρέξει» μας λέει ο εκπαιδευτής. «Αυτό έχει ως αποτέλεσμα τη συσσώρευση ενέργειας η οποία διοχετεύεται αλλού, π.χ. σε ζημιές κτλ. Εάν δεν ικανοποιούνται οι βασικές ανάγκες του σκύλου (πείνα, δίψα, απουσία φόβου-ασφάλεια, σωματική εκτόνωση, κτλ.) τότε θα έχει νευρικότητα. Το μέγεθος δεν παίζει ρόλο: όλες οι ράτσες εκπαιδεύονται ανάλογα με τις ανάγκες και τα χαρακτηριστικά τους» επισημαίνει ο κ. Διαμαντάκος.

ΠΡΟΣΠΕΡΝΩΝΤΑΣ ΤΗ ΓΡΑΦΕΙΟΚΡΑΤΙΑ 

Στην Ελλάδα, όπως μας ενημερώνει η πρόεδρος του Πανελλήνιου Κτηνιατρικού Συλλόγου κυρία Αθηνά Τραχήλη, οποιεσδήποτε προσπάθειες για επικοινωνία είχαν γίνει κατά το παρελθόν με τα αρμόδια υπουργεία για την εισαγωγή της συγκεκριμένης θεραπευτικής προσέγγισης δεν βρήκαν ποτέ ανταπόκριση.

«Στόχος μας είναι να ξεκινήσουν τέτοια προγράμματα σε όλα τα μεγάλα νοσοκομεία»αναφέρει η κυρία Τραχήλη. «Ηδη το πρώτο πρόγραμμα επικουρικής θεραπευτικής παρέμβασης στο ογκολογικό τμήμα του Νοσοκομείου Παίδων “Αγλαΐα Κυριακού” με πρωταγωνιστή τον Χνούδο, ένα αρσενικό κουνελάκι, έχει δείξει εντυπωσιακά αποτελέσματα ως προς την ψυχική ανάταση των νεαρών ασθενών». Το χαριτωμένο ζωάκι εισήχθη στο νοσοκομείο πριν από περίπου τρία χρόνια με αφορμή τη διδακτορική διατριβή της κτηνιάτρου κυρίας Κατερίνας Λουκάκη.

«Ενόψει των γενικότερων ανακατατάξεων στην πρωτοβάθμια εκπαίδευση, στείλαμε επιστολή στο υπουργείο Παιδείας, Δια Βίου Μάθησης και Θρησκευμάτων για την ένταξη στο σχολικό πρόγραμμα μιας σειράς μαθημάτων που να ξεκινούν από την προώθηση και ανάπτυξη της ζωοφιλίας και να φτάνουν μέχρι το φυσικό περιβάλλον, την υγιεινή και την ασφάλεια των τροφίμων» λέει η κυρία Τραχήλη υπογραμμίζοντας πως η παιδεία απέναντι στα ζώα αποτελεί τη βάση για την επιτυχή εφαρμογή και κοινωνική αποδοχή τέτοιων μεθόδων θεραπευτικής παρέμβασης.

«Επειτα στην Ελλάδα δεν υπάρχει αρμόδια αρχή που να ελέγχει όλους όσοι δηλώνουν εκπαιδευτές σκύλων. Δεν υπάρχουν σχολές επαγγελματικής κατάρτισης, π.χ. ΙΕΚ ή ΤΕΙ, που να προσφέρουν σε κάποιον τη δυνατότητα να γίνει εκπαιδευτής με πιστοποιημένο κρατικό δίπλωμα» καταλήγει η πρόεδρος.

ΠΗΓΗ: tovima.gr

Δεντρολίβανο για καλή μνήμη

Ο Σαίξπηρ φαίνεται τελικά πως είχε δίκιο που έλεγε ότι το δεντρολίβανο μπορεί να βελτιώσει τη μνήμη! Οι ερευνητές διαπίστωσαν για πρώτη φορά ότι, η μυρωδιά από το αιθέριο έλαιο του βοτάνου, βοηθάει τους ανθρώπους να θυμούνται πράγματα που συνήθως ξεχνάνε.

Μπορεί να βοηθήσει τους ασθενείς να λαμβάνουν τη φαρμακευτική τους αγωγή πάντα στην ώρα τους ή ακόμα να κάνει τους «ξεχασιάρηδες» να θυμηθούν τα γενέθλια της συντρόφου τους!

Σε μια σειρά από δοκιμασίες που έγιναν, το αιθέριο έλαιο του βοτάνου βρέθηκε ότι αυξάνει κατά 60-75% τις πιθανότητες να θυμάται κανείς να κάνει πράγματα που συνήθως τα ξεχνάει, συγκριτικά πάντα με άτομα που δεν είχαν εκτεθεί στο λάδι αυτό. Παράλληλα παρατηρήθηκε ότι ενισχύει όχι μόνο τη βραχυπρόθεσμη, αλλά και τη μακροπρόθεσμη μνήμη.

Το φυτό χρησιμοποιείται στη σύγχρονη φυτο-φαρμακοθεραπεία ως ήπιο παυσίπονο, για τις ημικρανίες, αλλά και για πεπτικά προβλήματα. Πολύ παλαιότερα ακόμα, το δεντρολίβανο είχε αναφερθεί και στη λογοτεχνία για τις ιδιότητές του, με την Οφηλία στον Άμλετ, να δηλώνει: «Υπάρχει δεντρολίβανο, που είναι για να μη ξεχνάμε…»

Ο Δρ Mark Moss, είπε: «Στη μελέτη αυτή επικεντρωθήκαμε στην προοπτική μνήμη, η οποία περιλαμβάνει την ικανότητά μας να θυμόμαστε γεγονότα που θα συμβούν στο μέλλον και την ικανότητα να θυμόμαστε την ολοκλήρωση εργασιών σε συγκεκριμένες χρονικές στιγμές. Αυτά είναι κρίσιμης σημασίας για την καθημερινότητα ενός ανθρώπου, ιδιαίτερα όταν για παράδειγμα κάποιος χρειάζεται να θυμηθεί να πάρει τα φάρμακά του κάποια συγκεκριμένη στιγμή ή να πάρει ένα τηλέφωνο».

Στη μελέτη, το αιθέριο έλαιο του δεντρολίβανου διαχύθηκε στην ατμόσφαιρα ενός δωματίου τοποθετώντας τέσσερις σταγόνες σε ένα μηχανισμό αρωματισμού του χώρου, πέντε λεπτά πριν οι εθελοντές μπουν στο δωμάτιο. Συνολικά 66 άτομα πήραν μέρος και τυχαιοποιήθηκαν μπαίνοντας είτε στο δωμάτιο με το άρωμα είτε σε ένα άλλο που δεν είχε έλαιο. Σε κάθε ένα από αυτά τα δωμάτια, οι συμμετέχοντες συμπλήρωσαν ένα τεστ με σκοπό να αξιολογηθούν οι λειτουργίες της μνήμης τους, ενώ λήφθησαν και δείγματα αίματός τους.

Τα αποτελέσματα των τεστ (και των αιματολογικών εξετάσεων) έδειξαν ότι, τα άτομα που βρίσκονταν στο δωμάτιο με το δεντρολίβανο είχαν καλύτερες «μνημονικές» επιδόσεις από εκείνα που βρίσκονταν στο άλλο δωμάτιο.

Εκ παραλλήλου πρέπει να σημειωθεί ότι, έρευνες έχουν δείξει πως μόρια πτητικών αιθέριων ελαίων (όπως του δεντρολίβανου), μπορούν να απορροφηθούν μέσω της μύτης και να βρεθούν στην κυκλοφορία του αίματος, με άμεσες –θετικές στη συγκεκριμένη περίπτωση- επιπτώσεις στη λειτουργία του εγκεφάλου.

Οι ειδικοί επισημαίνουν ότι τα ευρήματα αυτά μπορούν να έχουν επιπτώσεις στη θεραπεία ατόμων με προβλήματα μνήμης, αν και χρειάζεται περαιτέρω έρευνα ώστε να διερευνηθεί εάν αυτή η προσέγγιση μπορεί να φανεί χρήσιμη και για ενήλικες μεγαλύτερης ηλικίας που έχουν ήδη υποστεί ζημιά στη μνήμη τους.

ΠΗΓΗ:capitalhealth.gr

Διαλογισμός και μερικά από τα οφέλη του.

Μία νέα έρευνα του πανεπιστημίου του Harvard, σε συνεργασία και με άλλα ερευνητικά κέντρα διαπίστωσε ότι η συμμετοχή σε ένα πρόγραμμα διαλογισμού οκτώ εβδομάδων είχε μετρήσιμα αποτελέσματα σχετικά με τις λειτουργίες του εγκεφάλου.

Στην έκθεσή τους  αναφέρουν ότι κατά την διάρκεια εξάσκησης του διαλογισμού βρέθηκαν αλλαγές σε περιοχές του εγκεφάλου που σχετίζονται με τη μνήμη, την αίσθηση του εαυτού, την ενσυναίσθηση, και το άγχος. «Αν και η πρακτική του διαλογισμού συνδέεται με την αίσθηση της γαλήνης και τη φυσική χαλάρωση, όπως επί καιρό ισχυρίζονται οι ασκούντες του διαλογισμού, ο διαλογισμός προσφέρει επίσης γνωστικά και ψυχολογικά οφέλη που εξακολουθούν να υπάρχουν καθ’ όλη την διάρκεια της ημέρας» αναφέρει η συγγραφέας της μελέτης Sara Lazar του Ψυχιατρικού Ερευνητικού προγράμματος του Χάρβαρντ. «Η μελέτη αυτή δείχνει ότι οι αλλαγές στη δομή του εγκεφάλου οφείλονται στον διαλογισμό και ότι οι άνθρωποι δεν είναι απλά ότι αισθάνονται καλύτερα, επειδή ξοδεύουν το χρόνο τους χαλαρώνοντας.»

Στην έρευνα συμμετείχαν δύο ομάδες, εκ των οποίων η πρώτη διαλογίζονταν κατά μέσο όρο 27 λεπτά ημερησίως ενώ η δεύτερη καθόλου. Μετά το τέλος των 8 εβδομάδων εξάσκησης, ελήφθησαν εικόνες μαγνητικής τομογραφίας εγκεφάλου και στις δύο ομάδες. Η ανάλυση των μαγνητικών τομογραφιών εγκεφάλου της πρώτης ομάδα η οποία και διαλογιζόταν,  έδειξε αύξηση της πυκνότητας στην φαιά ουσία που βρίσκεται στον ιππόκαμπο, γνωστή για την σημασία που έχει  στην μάθηση, τη μνήμη, και σε δομές που σχετίζονται με την αυτογνωσία, τη συμπόνια, και την ενδοσκόπηση.

Οι συμμετέχοντες της πρώτης ομάδας ανέφεραν μείωση του στρές η οποία σχετίζεται με την επιρροή που έχει ο διαλογισμός στην αμυγδαλή –   τμήμα του εγκεφάλου  το οποίο χαρακτηρίζεται έδρα της συναισθηματικής νοημοσύνης -. Επίσης παρατηρήθηκε πάχυνση του εγκεφαλικού φλοιού σε περιοχές που σχετίζονται με την προσοχή και την συναισθηματική ολοκλήρωση. Καμία από αυτές τις αλλαγές δεν παρατηρήθηκαν στην  δεύτερη ομάδα η οποία δεν διαλογιζόταν.

«Είναι συναρπαστικό να δούμε την πλαστικότητα του εγκεφάλου και ότι κατά την άσκηση του διαλογισμού, μπορούμε να συμβάλουμε στην αλλαγή του, να αυξήσουμε την ευημερία μας και την ποιότητα της ζωής μας», λέει η Britta Hölzel, ερευνήτρια στο MGH και στο Πανεπιστημίου Giessen της Γερμανίας.

Ιφιγένεια