Αντιμετωπίστε αποτελεσματικά την παιδική αλλεργία με την Ομοιοπαθητική Ιατρική.

Σήμερα σκέφτηκα να αναρτήσω το παρακάτω άρθρο σε σχέση με την ομοιοπαθητική, έπειτα από μία συζήτηση που είχα με μία μανούλα της οποίας το παιδάκι ταλαιπωρείται με αλλεργικό άσθμα.

Έχοντας εγώ η ίδια δοκιμάσει και εμπιστευτεί την ομοιοπαθητική σας παραθέτω το παρακάτω άρθρο το οποίο δεν αφορά μονάχα παιδιά αλλά και ενήλικες καθώς η θεραπεία της ομοιοπαθητικής ανταποκρίνεται σε όλους.

Η διάγνωση της «αλλεργίας» στον παιδικό πληθυσμό, ακούγεται όλο και πιο συχνά στα παιδιατρικά ιατρεία. Η αναγγελία της, γεμίζει συνήθως άγχος τους γονείς οι οποίοι συνδέουν συνειρμικά την αλλεργία με μια χρόνια, δυσεπίλυτη δυσλειτουργία του οργανισμού που απαιτεί συνδυασμό θεραπευτικών χειρισμών.

Μολονότι η διάγνωση των αλλεργικών παθήσεων αυξάνεται γεωμετρικά στη σύγχρονη εποχή, αυτές φαίνεται να υπήρχαν όσο κι ο άνθρωπος.  Για παράδειγμα οι πρώτες αναφορές τροφικής αλλεργίας αναφέρονται  στην Συλλογή του Ιπποκράτη (460-370 π.Χ.) και αφορούν στο τυρί και στο κρασί. Επίσης, ο Αριστοτέλης (384-322 π.Χ.) ανέφερε ότι υπήρχαν άνθρωποι που δεν μπορούσαν να ανεχθούν τα φρούτα, ενώ σε αρχαία κείμενα περιγράφονται και περιστατικά παιδικής αλλεργίας,  όπως ενός παιδιού που ανέπτυξε αλλεργική συμπτωματολογία μετά την κατανάλωση κατσικίσιου γάλακτος.
Τί είναι όμως η αλλεργία;  Πρόκειται για αντίδραση υπερευαισθησίας που προκαλείται με ανοσολογικό μηχανισμό.  Στην αλλεργία μπορεί να μετέχουν ειδικά αντισώματα ή ανοσολογικά κύτταρα (Τ-λεμφοκύτταρα). Στην πλειονότητα των περιπτώσεων το αντίσωμα που τυπικά ευθύνεται για μια αλλεργική αντίδραση ανήκει στον IgE ισότυπο.
Πολύ συχνά οι γονείς ακούν τον παιδίατρο να αναφέρει τον όρο «ατοπία» για να περιγράψει την αλλεργία του παιδιού τους. Ατοπία καλείται η ατομική ή οικογενής τάση για παραγωγή IgE αντισωμάτων, ως  απάντηση σε χαμηλές δόσεις αλλεργιογόνων, συνήθως πρωτεϊνών  με αποτέλεσμα την ανάπτυξη τυπικών συμπτωμάτων όπως άσθμα, ρινοεπιπεφικίτιδα ή σύνδρομο  αλλεργικού εκζέματος/δερματίτιδας (AEDS). Οι όροι «ατοπία» και «ατοπικός» χρησιμοποιούνται για την περιγραφή αυτού του χαρακτηριστικού και της υποκείμενης προδιάθεσης.
Οι «αλλεργικές» αντιδράσεις, που προκαλούνται από την IgE, δεν συμβαίνουν όλες σε ατοπικά άτομα. Στην καθημερινή κλινική πράξη, οι ιατροί χρησιμοποιούμε τον όρο Υπερευαισθησία: Η υπερευαισθησία προκαλεί αντικειμενικά, σταθερά αναπαραγόμενα συμπτώματα ή σημεία, που εμφανίζονται μετά από την έκθεση σε ένα συγκεκριμένο ερέθισμα, καλά ανεκτό από φυσιολογικά άτομα. Και επειδή η Ιατρική έχει ακόμα μακρύ δρόμο στην πλήρη αποσαφήνιση των φαινόμενων υπερ-αντίδρασης του ανοσοποιητικού, πολύ συχνή καθημερινά είναι και η μη αλλεργική υπερ-ευαισθησία, δηλαδή αλλεργικές αντιδράσεις όπου όμως δεν ανιχνεύεται παραγωγή IgE αντισωμάτων.
Όλοι γνωρίζουμε τις συνηθέστερες αλλεργικές αντιδράσεις που είναι το άσθμα, η ρινο-επιπεφυκίτιδα και το έκζεμα. Ειδικά για το άσθμα που ταλαιπωρεί τόσο πολύ τον παιδικό πληθυσμό θα πρέπει εξαρχής να επισημάνουμε ότι η μεγάλη αύξηση της επίπτωσής του σε αυτόν είναι περισσότερο μη-αλλεργικού τύπου και για αυτό θα αναφερθούμε πιο ειδικά παρακάτω.
Με λιγότερο επιστημονικούς όρους, θα λέγαμε  ότι μία ενδογενής ή επίκτητη τάση του οργανισμού να αντιδρά σαν «ψευδής συναγερμός» έναντι σε ακίνδυνες για τον μέσο πληθυσμό  ουσίες (κοινά αλλεργιογόνα: γύρη, ακάρεα, πρωτεΐνες από αγελαδινό γάλα, φυστίκι, αυγό, ψάρι, δηλητήρια εντόμων, χημικά φάρμακα κυρίως αντιβιοτικά, χημικές ουσίες από καλλυντικά, απορρυπαντικά κ.α.) δημιουργεί συμπτώματα φλεγμονής που μπορεί να εμφανιστούν στο δέρμα, στον ρινικό βλεννογόννο, στον επιπεφυκότα  του οφθαλμού ή στο βρογχικό δέντρο του αναπνευστικού. Τα συμπτώματα αυτά ποικίλλουν και ανά άτομο αλλά και ανά εποχή στο ίδιο άτομο, κυρίως δε ποικίλλουν σε επίπεδο βαρύτητας, από έναν απλό κνησμό μέχρι μία λίαν επικίνδυνη αναπνευστική δυσχέρεια.
Στην Ιατρική, μία ολόκληρη ειδικότητα η Αλλεργιολογία, ασχολείται ειδικά με τους ασθενείς αυτούς και αντίστοιχα υπάρχει και η ειδικότητα της Παιδο-αλλεργιολογίας. Οι θεραπευτικές προσπάθειες έχουν ένα δίπτυχο: την μείωση των ενοχλητικών ή και επικίνδυνων συμπτωμάτων με φάρμακα που καταστέλλουν τα αλλεργικά συμπτώματα (αντιισταμινικά, κορτικοστεροειδή) είτε την προσπάθεια απευαισθητοποίησης έναντι συγκεκριμένων αλλεργιογόνων, όταν αυτά είναι φανερά. Ωστόσο παρά την πρόοδο της φαρμακευτικής στον τομέα αυτό, οι αλλεργικές παθήσεις ακόμα θεωρούνται ιδιαίτερα δυσεπίλυτες. Το ίδιο ισχύει και για την αλλεργία της παιδικής ηλικίας, η οποία αφενός αυξάνει ραγδαία σε ρυθμούς, αφετέρου παρουσιάζει επιπλέον δυσκολίες λόγω των έντονων παρενεργειών των σύγχρονων πιο κατασταλτικών χημικών αγωγών.
Η Ομοιοπαθητική Ιατρική, έχει σαν βασική αρχή της χορήγηση υπερ-αραιωμένων φυσικών διαλυμάτων που έχουν σαν στόχο την ανοσο-διέγερση και ανοσο-τροποποίηση της άμυνας του ανθρώπινου οργανισμού. Δεν στοχεύει στην καταστολή του συμπτώματος, βλέπει το σύμπτωμα σαν προσπάθεια του οργανισμού να πετύχει ομοιοστασία, ως εκ τούτου, στοχεύει στην ίαση του ασθενούς και όχι μόνο στην καταστολή των συμπτωμάτων μίας ασθένειας. Η συμβολή της στην θεραπεία των αλλεργιών και ιδιαίτερα των παιδικών, αναδεικνύεται καθημερινά στην κλινική πράξη. Εξάλλου και οι πρώτες μεγάλες κλινικές μελέτες που δημοσιεύτηκαν σε μεγάλα ιατρικά περιοδικά με εμφανή θετικά αποτελέσματα υπερ της Ομοιοπαθητικής, αλλεργίες αφορούσαν. Ήταν οι μελέτες της δεκαετίας του ’90, για την «αλλεργία εκ χόρτου» από την Μ. Βρετανία του Dr.Reilly, που έβαλαν την Ομοιοπαθητική στον στίβο των μεγάλων κλινικών δημοσιεύσεων.
Πού οφείλεται όμως αυτή η ικανότητα του υπερ-αραιωμένου Ομοιοπαθητικού φαρμάκου να θεραπεύει τους αλλεργικούς ασθενείς; Ας δούμε λίγο τις βασικές αρχές που σχετίζονται με αυτήν την ικανότητα, συνδυαστικά και με τις γνώσεις της φύσης της αλλεργίας όπως αναφέρθηκαν στην αρχή.

1. Η Ομοιοπαθητική Ιατρική, στοχεύει στην ίαση από την νόσο και την προδιάθεσή της και όχι στην συνεχή καταστολή των συμπτωμάτων, πρακτική που ενέχει και τους κινδύνους των μακροπρόθεσμων παρενεργειών, τόσο των χημικών φαρμάκων, όσο και της ίδιας της καταστολής. Πράγματι μελετώντας τον ανθρώπινο οργανισμό σαν ενιαίο σύνολο, και όχι μόνο σαν επί μέρους σύστημα που νοσεί (βλέπε Τεύχος Natura, 5/4/10. ΨυχοΝευροΑνοσολογία και Ομοιοπαθητική), διαπιστώνουμε το εξής σημαντικότατο που δυστυχώς υποβαθμίζεται συστηματικά στην συμβατική Ιατρική. Η ίδια η καταστολή με χημικά φάρμακα κάποιων ενοχλητικών αλλεργικών συμπτωμάτων στο δέρμα, θα οδηγήσει με μαθηματική ακρίβεια στην εμφάνιση αλλεργικών συμπτωμάτων σε πιο βαθείς και ευγενείς ιστούς όπως ο ρινικός βλεννογόνος και στη συνέχεια το βρογχικό δέντρο. Με λίγα λόγια όταν σε ένα παιδάκι με έκζεμα, χορηγούνται τοπικά κορτικοστεροειδή για ανακούφιση του δέρματος, αυξάνονται γεωμετρικά οι πιθανότητες αυτό να εμφανίσει τελικά άσθμα. Και αυτό θα συμβεί σε δεύτερο χρόνο , όπου ο οργανισμός, ύστερα από την τοπική χρήση κορτιζόνης, δεν θα μπορεί πιά την αλλεργική του προδιάθεση να την εκφράσει σε εξώτατο , αναπλάσιμο ιστό όπως το δέρμα για να μην κινδυνέψει. Εκείνη δε τη στιγμή ο Παιδο-δερματολόγος είναι ικανοποιημένος. Μήνες αργότερα το παιδί θα παρουσιάσει την πρώτη κρίση άσθματος, αλλά το ελλιπές σύστημα πληροφόρησης των υπηρεσιών υγείας, δεν θα ενημερώσει ποτέ τον Παιδο-δερματολόγο, ο οποίος μένει με την  εντύπωση ενός θεραπευμένου –κατεσταλμένου στην πραγματικότητα- παιδικού εκζέματος.
2. Στην Ομοιοπαθητική Ιατρική, η θεραπεία εξατομικεύεται, υπερβολικά μάλιστα, ανάλογα με την ιδιαίτερη συμπτωματολογία του κάθε ασθενούς. Πράγματι είδαμε παραπάνω πόσα διαφορετικά αίτια, συμπτώματα και εναλλαγές συμπτωμάτων μπορεί να παρουσιάσει ένας αλλεργικός ασθενής και πόσο μπορεί να διαφέρει από έναν άλλον. Αυτή η ιδιαίτερη «εικόνα» του κάθε αλλεργικού ασθενούς, αναζητά στην Ομοιοπαθητική ένα «μοναδικό για αυτήν την εικόνα» φάρμακο για να την αναιρέσει, προς την «όμοια» κατεύθυνση που επιθυμεί ο οργανισμός και όχι προς την αντίστροφη με καταστολή.
3. Όπως ελάχιστες δόσεις αλλεργιογόνων αρκούν για να κάνουν μία μεγάλη αλλεργική αντίδραση σε έναν ευαίσθητο ασθενή, έτσι και ένα υπερ-αραιωμένο, πέραν της μοριακής δομής Ομοιοπαθητικό φάρμακο, αρκεί για να την αναιρέσουν.

Ειδικά για την παιδική αλλεργία, η Ομοιοπαθητική Ιατρική ενδείκνυται να είναι από τις πρώτες θεραπευτικές επιλογές.  Τα αλλεργικά νεογνά, βρέφη και παιδιά, ανταποκρίνονται αμεσότερα στην επιχειρούμενη ανοσο-τροποποίηση από την Ομοιοπαθητική, γιατί έχουν ένα ανοσοποιητικό σύστημα που ακόμα εκπαιδεύεται. Όταν παράλληλα, υπάρχει  ιστορικό ελάχιστης ή μηδενικής χημικής χρήσης, αυτή η ανταπόκριση είναι άμεση και κλινικά εντυπωσιακή, ενώ η αποφυγή καταστολής των αλλεργικών συμπτωμάτων από το δέρμα προς τους βρόγχους, συνιστά εφόδιο υγείας για την μετέπειτα ζωή τους.  Το να προσφέρει κανείς μέσω μίας εξατομικευμένης, φυσικής, χωρίς παρενέργειες και θεραπείας όπως η Ομοιοπαθητική, μόνιμή ίαση στον παιδικό πληθυσμό, από μία τόσο πολύπλευρη και δυσεπίλυτη προδιάθεση είναι κάτι παραπάνω από θαυμαστή ιατρική. Είναι κοινωνική επένδυση για το μέλλον.
Όλα αυτά υπό την προϋπόθεση της άσκησης Ομοιοπαθητικής από Ιατρούς με απαιτούμενη εκπαίδευση.

Σπύρος Α. Κυβέλλος
Ιατρός Ομοιοπαθητικός
Γ.Γ. Έρευνας Διεθνούς Ακαδημίας Κλασσικής Ομοιοπαθητικής

ΠΗΓΗ:www.classical-homeopathy.gr

The Starfish Thrower

Μία όμορφη ιστορία με νόημα…

Κινέζικη Ιατρική και ελαφριά κατάθλιψη

Ποιες είναι οι πρακτικές που χρησιμοποιεί η Κινέζικη Ιατρική σε περιπτώσεις ελαφριάς κατάθλιψης;

Η Κινέζικη Ιατρική (ΚΙ) είναι ένα ιατρικό σύστημα το οποίο περιέχει διαφορετικές μεθόδους θεραπείας. Στην Ελλάδα από την δεκαετία του 70 έχουμε γνωρίσει την ΚΙ κυρίως μέσω του βελονισμού, ενώ την τελευταία δεκαετία γίνεται περισσότερο γνωστή η Κινέζικη βοτανοθεραπεία και η Κινέζικη χειρομάλαξη (τουί να).
Στα μεγάλα νοσοκομεία της ΚΙ της Κίνας οι περιπτώσεις ελαφριάς κατάθλιψης αντιμετωπίζονται κυρίως με το βελονισμό, την Κινέζικη βοτανοθεραπεία ή το συνδυασμό τους. Η αποτελεσματικότητα των θεραπειών αυτών έχει αποδειχτεί πρακτικά μέσω της μακρόχρονης χρήσης τους και με έρευνες που πραγματοποιούν πανεπιστήμια ΚΙ στην Αμερική, τον Καναδά, την Κίνα και την Ευρώπη.

Πώς ακριβώς αυτές επιδρούν στον οργανισμό βελτιώνοντας τη διάθεση;

Η Κινέζικη Ιατρική (ΚΙ) παραδοσιακά χρησιμοποιεί την δική της γλώσσα για να περιγράψει τα αίτια που προκαλούν αλλαγές στη διάθεση, αλλά και τον τρόπο με τον οποίο ο βελονισμός και η βοτανοθεραπεία επιδρά στον οργανισμό. Με απλά λόγια αναφέρεται πως εξωτερικοί και εσωτερικοί παράγοντες επηρεάζουν τον οργανισμό δημιουργώντας  ανισορροπία. Η ανισορροπία αυτή δεν επηρεάζει περιορισμένο τμήμα του οργανισμού, αλλά το σύνολο του σε ψυχικό και σωματικό επίπεδο. Οι θεραπείες της ΚΙ βοηθούν την επανάκτηση της χαμένης ισορροπίας οδηγώντας  στην υγεία. Τα τελευταία 40 χρόνια έχουν πραγματοποιηθεί πολλές μελέτες με θέμα τον τρόπο δράσης του βελονισμού και της βοτανοθεραπείας. Η Κινέζικη βοτανοθεραπεία χρησιμοποιεί ορυκτά, φυτικά και ζωικά μέρη, τα οποία περιέχουν ενεργά φυσικά συστατικά που έχουν ηρεμιστική, αναλγητική, αντικαταθλιπτική, αγχολυτική και άλλες δράσεις. Ο βελονισμός προκαλεί τη διέγερση υποδοχέων του περιφερικού νευρικού συστήματος, που μεταδίδονται στο κεντρικό νευρικό σύστημα (εγκέφαλο και τον νωτιαίο μυελό). Χάρη στη διέγερση του κεντρικού νευρικού συστήματος και ως αποτέλεσμα αυτού και τη διέγερση του ενδοκρινικού συστήματος, ο βελονισμός αντιμετωπίζει ψυχικές καταστάσεις όπως  η κατάθλιψη μέσω αντικαταθλιπτικής, αγχολυτικής, παυσίπονης δράσης και μέσω της βελτίωσης της εγκεφαλικής αιματικής ροής.

Είναι σκόπιμο να δοκιμάσει το βελονισμό ο καταθλιπτικός και γιατί;

Ο καταθλιπτικός ασθενής θα ωφεληθεί από το βελονισμό. Ο βελονισμός δεν έχει παρενέργειες και μπορεί να χρησιμοποιηθεί με ή χωρίς την κλασσική φαρμακευτική αγωγή. Ο βελονισμός εκτός από την αντιμετώπιση του προβλήματος του ψυχισμού θα ωφελήσει ταυτόχρονα και συμπτώματα που συνδέονται με την κατάθλιψη όπως αϋπνία, κόπωση, πονοκέφαλος, γαστρεντερικά προβλήματα (μετεωρισμός, δυσκοιλιότητα) απώλεια βάρους ή παχυσαρκία, αυχεναλγία, οσφυαλγία.

Δημητρίου Γιάννης M.D.  Msc. TCM

ΠΗΓΗ: yinyang.gr

Βιταμίνη Β2 σύμμαχος μας κατά των ημικρανιών και πονοκεφάλων

Όλο και περισσότεροι άνθρωποι στις μέρες μας πάσχουν απο ημικρανίες και ειδικότερα οι γυναίκες καθώς επηρεάζονται περισσότερο απο τους άνδρες σε μία αναλογία περίπου 3:1

Σε μερικούς ανθρώπους παρατηρείται μία αλλαγή στην διάθεση τους πριν αρχίσει μια ημικρανία. Μπορεί να γίνουν πιο ευερέθιστοι ή ακόμη και καταθλιπτικοί. Σε άλλους, μπορεί να οξυνθεί μια αίσθηση και να έχουν μία περίεργη γεύση ή να τους μυρίζει κάτι. Σε άλλες περιπτώσεις, πολλά άτομα αισθάνονται πιο κουρασμένα, χασμουριούνται ή έχουν μυϊκούς πόνους. Περίπου 1 στους 4 ανθρώπους βιώνουν αυτή την πρόδρομη φάση, η οποία μπορεί να συμβεί το νωρίτερο 24 ώρες πριν από κάθε ημικρανία.

Συνήθως τα άτομα που υποφέρουν απο ημικρανίες είναι πιθανό να πάσχουν και απο άλλες χρόνιες παθήσεις, όπως  αλλεργίες, άσθμα, αρθρίτιδα, υπέρταση κατάθλιψη κ.α. Επίσης έχει παρατηρηθεί οτι εκείνοι που είχαν ένα μείζον καταθλιπτικό επεισόδιο στην ζωή τους είναι σχεδόν τρείς φορές πιο επιρεπείς στο να αποκτήσουν ημικρανία σε σχέση με εκείνους που δεν είχαν κανένα παρόμοιο επεισόδιο.

Σύμφωνα με έρευνα που έγινε βρέθηκε οτι η Βιταμίνη Β2 σε υψηλή δόση ημερησίως  (400mg/ημ.) μπορεί να βοηθήσει συμαντικά εκείνους που υποφέρουν απο ημικρανίες.
Η έρευνα ξεκίνησε με ογδόντα συμμετέχοντες οι οποίοι για ένα μήνα λάμβαναν κάποιο φάρμακο placebo. Μετά το πέρας του ενός μηνός οι 25 εξ αυτών αποκλείστηκαν απο την έρευνα λόγω μη εμφάνισης ημικρανιών ή πονοκεφάλων. Οι υπόλοιποι 55 συνέχισαν μην γνωρίζοντας αν λάμβαναν βιταμίνη Β2 ή κάποιο Placebo.

Μετά το πέρας 3 μηνών επιβεβαιώθηκε οτι οι συμμετέχοντες που λάμβαναν την βιταμίνη Β2 είχαν σημαντική μείωση των πονοκεφάλων και ημικρανιών που τους ταλαιπωρούσαν.

Σε κάθε περίπτωση συνιστάτε η συμβουλή του γιατρού σας για οποιαδήποτε λήψη φαρμάκου ή πολυβιταμίνης.

ΠΗΓΗ: naturalhealthresearch.org

Προσοχή σε ποιο είδος κανέλας χρησιμοποιείτε

Σε συνέχεια του άρθρου “Μέλι και κανέλα απο το φαρμακείο της φύσης” που διαβάσατε στο Blog μας soulbodygr.wordpress.com θα ήθελα να κάνω μία σοβαρή επισύμανση.

Σχετικά με την κανέλα, υπάρχουν 2 είδη κανέλας ευραίως γνωστά. Το πρώτο είναι η κανέλα Κεϋλάνης  απο το τροπικό φυτό cinnamomum (κινάμωμο) το οποίο ευδοκιμεί στην Κεϋλάνη, στις Ανατολικές Ινδίες, στις Αντίλες, την Ιάβα και τη Μαδαγασκάρη.

Το δεύτερο είδος είναι η κανέλα της Κίνας (cinnamon Sinese, cinammomum Cassia, Cannele de China), η οποία προέρχεται από την κασσία, αλλά είναι ποιοτικά κατώτερη και είναι πλούσια σε κουμαρίνη.

Τι είναι η κουμαρίνη;

Η κουμαρίνη είναι ένα φυτοχημικό με γεύση ανάλογη της βανίλιας και γλυκιά μυρωδιά κάπως σαν φρεσκοκομμένο γρασίδι.

Δυστυχώς η κουμαρίνη είναι τοξική σε υψηλές δόσεις στον άνθρωπο και προξενεί βλάβες στο συκώτι και στα νεφρά. Η κουμαρίνη ως επί το πλείστον βρίσκεται στην κασσία, ενώ η κανέλα Κεϋλάνης περιέχει αρκετά χαμηλότερες ποσότητες. Το πρόβλημα με την τριμμένη κανέλα που κυκλοφορεί, είναι ότι στην πλειοψηφία της είναι αναμεμιγμένη με κασσία και δεν είναι καθαρή γνήσια κανέλα. Αυτό αυξάνει τα επίπεδα κουμαρίνης στα διάφορα προϊόντα που χρησιμοποιείται κανέλα.

Πως ξεχωρίζουμε την γνήσια κανέλα Κευλάνης από την cassia?

Η cassia είναι πιό σκούρα, κοκκινοκαφέ ενώ η γνήσια κανέλα Κευλάνης έχει ένα ανοιχτό ηλιοκαμμένο χρώμα, τα ρολλάκια της cassia είναι παχειά και σκληρά ενώ της κανέλας Κευλάνης είναι λεπτά και ευθραυστα με διακριτικά μεθυστικό άρωμα και έντονη γλυκιά γεύση.

Προσοχή λοιπόν σε ποιό είδος κανέλας χρησιμοποιείτε.

Περισσότερα σχετικά με την κανέλλα και τα είδη της μπορείτε να διαβάσετε και στην σελίδα http://en.wikipedia.org/wiki/Cinnamon.

Ιφιγένεια

Μία άγνωστη θαυματουργή θεραπεία

Το γνωστό οξυζενέ φαίνεται να συμβάλλει σημαντικά στην αποτελεσματική αντιμετώπιση ενός ευρέος φάσματος ασθενειών. Παρόλο όμως, που αρκετοί επιστήμονες πραγματοποιούν αποκαλυπτικές μελέτες για τις ιαματικές του ιδιότητες, τα συμπεράσματά τους υποβαθμίζονται συστηματικά από το ιατροφαρμακευτικό σύστημα…

Πριν από 170 χρόνια, όταν η Ινδία ήταν ακόμα βρετανική αποικία, οι αυτόχθονες έπιναν νερό, μέσα στο οποίο διέλυαν μικρές ποσότητες υπεροξειδίου του υδρογόνου για να αντιμετωπίσουν μια μεγάλη ποικιλία ασθενειών – από πιο ήπιες, όπως η γρίπη, έως σοβαρότερες ασθένειες, όπως η χολέρα και η μαλάρια. Τα αποτελέσματα αυτής της μεθόδου θεραπείας ήταν τόσο θετικά, ώστε θεωρήθηκε ότι η διάδοση της θα επηρέαζε το εμπόριο χημικών φαρμάκων που είχε αρχίσει τότε να καθιερώνεται και στο Ηνωμένο Βασίλειο.

Για να αντιμετωπίσουν την απειλή, οι βρετανικές Αρχές προσέλαβαν έναν ρεπόρτερ, ο οποίος -προσποιούμενος τον γιατρό- «κατασκεύασε» μια ιστορία για ένα παιδί που πέθανε εξαιτίας εγκεφαλικής βλάβης, ύστερα από τη λήψη υπεροξειδίου του υδρογόνου.

Το γεγονός ότι η είδηση προήλθε από έναν «ειδικό» επηρέασε καθοριστικά τους Ινδούς, με αποτέλεσμα να εγκαταλείψουν τη χρήση του Η2Ο2 και να στραφούν στα βρετανικά φαρμακευτικά σκευάσματα (Madison Cavanaugh,The one minute cure: The secret to healing virtually all  diseases).

Επρόκειτο για το πρώτο χτύπημα εναντίον μιας πολλά υποσχόμενης θεραπευτικής μεθόδου, η οποία από τότε καταπιέζεται συστηματικά από το φαρμακοκεντρικό ιατρικό μοντέλο.

Πολλοί επιστήμονες Willhem, Warburg, Oliver, Holman, Farr, Barnard, Palthe, McCabe, Cummings) υποστηρίζουν ότι τα θεραπευτικά οφέλη της είναι πολύ σημαντικά για όλες σχεδόν τις ασθένειες, μετατρέποντας τη σε πανάκεια χωρίς προηγούμενο και, μάλιστα, με μηδενικό κόστος!

Μεταξύ αυτών, κάποιοι την εφαρμόζουν ως εναλλακτική μέθοδο θεραπείας αφού η κλασική Ιατρική αρνείται να τη συμπεριλάβει στις καθιερωμένες πρακτικές της και η επιστημονική κοινότητα δεν χρηματοδοτεί επίσημες έρευνες για την αποτελεσματικότητα της.

Οξυγόνο: το κλειδί για έναν υγιή οργανισμό

Το ανθρώπινο σώμα αποτελείται κατά 70%-80% από νερό, το μεγαλύτερο μέρος του οποίου (89%) είναι οξυγόνο. Σχεδόν όλη η βιολογική ενέργεια του ανθρώπου πηγάζει από αυτό το δομικό στοιχείο, χάρη στο οποίο ο οργανισμός παραμένει ζωντανός και σε καλή κατάσταση. Και απόδειξη είναι το ότι ένας άνθρωπος μπορεί να επιβιώσει εβδομάδες χωρίς φαγητό, αρκετές μέρες χωρίς νερό, αλλά μόνο λίγα λεπτά χωρίς οξυγόνο.

Ο θεμελιώδης ρόλος του για τη διατήρηση της ζωής οδήγησε πολλούς επιστήμονες να μελετήσουν το ίδιο το οξυγόνο, καθώς και τη σχέση που μπορεί να έχει η έλλειψη του με την εμφάνιση ασθενειών, αλλά και την πιθανή αξιοποίηση του για την ανάκτηση της υγείας.

Το γενικότερο συμπέρασμα που προκύπτει από το σύνολο των μελετών είναι ότι η πρωταρχική αιτία των περισσότερων ασθενειών συνδέεται -σε μικρότερο ή μεγαλύτερο βαθμό- με την ανεπαρκή παρουσία του, κυρίως σε κυτταρικό επίπεδο, και ότι η ενίσχυση του οργανισμού με επιπλέον οξυγόνο δημιουργεί ευνοϊκές συνθήκες για την πρόληψη ή καταπολέμηση της παθογένειας (Madison Cavanaugh, The one minute cure: The secret to healing virtually all diseases).

Μια από τις πιο σημαντικές ανακαλύψεις για τη δύναμη του οξυγόνου στη θεραπευτική διαδικασία πραγματοποιήθηκε το 1931.

Ο δρ. Otto Warburg κέρδισε το βραβείο Νόμπελ στη Φυσιολογία και Ιατρική, όταν απέδειξε ότι οι ιοί δεν μπορούν να επιβιώσουν και να αναπτυχθούν σε περιβάλλοντα πλούσια σε οξυγόνο, επειδή είναι αναεροβικοί. Επιπλέον, ο Warburg μέσω των πειραμάτων του διαπίστωσε ότι η αφαίρεση οξυγόνου από το κύτταρο κατά 35%, το μετατρέπει σε καρκινικό.

Υποστήριξε ότι η βασική αιτία του καρκίνου είναι η ανεπαρκής οξυγόνωση των κυττάρων και ότι, αν αντιστρέψουμε αυτό το δεδομένο, ο καρκίνος θα μπορούσε να νικηθεί (Otto Warburg, The prime cause and prevention of cancer, 30/6/1966).

Μετέπειτα μελέτες του ίδιου του Warburg και άλλων επιστημόνων συμπέραναν ότι σχεδόν όλες οι τοξίνες και τα βακτήρια εξουδετερώνονται σε περιβάλλοντα πλούσια σε οξυγόνο (Otto Warburg, The prime cause and prevention of cancer). Κάποιες από τις θεραπείες που αναπτύχθηκαν με κεντρικό γνώμονα την παραπάνω διαπίστωση ονομάστηκαν «οξειδωτικές» γιατί, από τη μια, προκαλούν οξείδωση των προσβεβλημένων από βλαβερούς μικροοργανισμούς κυττάρων και, από την άλλη, θωρακίζουν τα υγιή κύτταρα οξυγονώνοντας τα.

Το υπεροξείδιο του υδρογόνου (Η2O2) συγκαταλέγεται σε αυτές και, μαζί με το όζον (Ο2), συνιστούν τις βιο-οξειδωτικές θεραπείες. Ο μηχανισμός δράσης τους είναι παρόμοιος: όταν διαλύονται μέσα στο σώμα, απελευθερώνουν το επιπλέον άτομο οξυγόνου που εμπεριέχεται στη μοριακή τους σύνθεση, δημιουργώντας ένα καλά οξυγονωμένο περιβάλλον που έχει διπλή αποστολή: την πρόληψη και τη θεραπεία.

Ωστόσο, η ιατρική και φαρμακευτική βιομηχανία επιμένουν να μην εκμεταλλεύονται αυτές τις θεραπευτικές λύσεις – προφανώς επειδή δεν τους δίνεται κανένα οικονομικό κίνητρο. Τόσο το όζον όσο και το υπεροξείδιο του υδρογόνου είναι ουσίες που δεν μπορούν να πατενταριστούν και το κόστος παρασκευής τους είναι εξαιρετικά χαμηλό.

Επιπλέον, αν η θεραπευτική δράση τους αφορά όντως στο σύνολο των ασθενειών, τις μετατρέπει σε απειλή για την καθιερωμένη βιομηχανία ακριβών συμπτωματικών φαρμάκων και πολυδάπανων ιατρικών πρακτικών. Ίσως αυτός να είναι και ο λόγος που το σύστημα δεν χρηματοδοτεί και επίσημες έρευνες που θα αποδείκνυαν την αξία τους (Madison Cavanaugh, Theone–minute cure: The secret to healing virtually all diseases).

Μια παντοδύναμη θεραπευτική λύση με άγνωστη ιστορία

Πρωτοπόρος στην εκμετάλλευση αυτής της θεραπείας, της οποίας θεωρείται και πατέρας, υπήρξε ο δρ. Richard Willhelm. Κατά τη δεκαετία του 1940, ίδρυσε, τον οργανισμό Επιμορφωτικού Ενδιαφέροντος για το Υπεροξείδιο του Υδρογόνου (ECHO) θέλοντας να διαδώσει τα θεραπευτικά οφέλη του. Ο ίδιος το χρησιμοποίησε σε ασθενείς, βλέποντας πολύ ενθαρρυντικά αποτελέσματα σε δερματικά προβλήματα, πολιομυελίτιδα και διανοητικές ανωμαλίες που προκύπτουν από βακτηριακές μολύνσεις.

Προτού το ανακαλύψει ο Willhelm, ο βρετανός γιατρός Τ. Η.Oliver το είχε χορηγήσει πρώτος με ενδοφλέβιες ενέσεις σε 25 ασθενείς που έπασχαν από πνευμονία. Το αποτέλεσμα ήταν εκπληκτικό: το ποσοστό θνησιμότητας από την ασθένεια έπεσε από το 80% στο 48% και η ενδοφλέβια έγχυση υπεροξειδίου του υδρογόνου έγινε το μυστικό όπλο αντιμετώπισης της επιδημίας πνευμονίας που ξέσπασε λίγο μετά το τέλος του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου.

Το 1950, ο δρ. Reginald Holman διεξήγαγε πειράματα, στα οποία χορηγούσε υπεροξείδιο του υδρογόνου 0,45%, διαλυμένο στο νερό, το οποίο στη συνέχεια έπιναν ποντίκια με καρκινικούς όγκους. Σύμφωνα με τα συμπεράσματα του, οι όγκοι εξαφανίστηκαν τελείως εντός ενός διαστήματος μεταξύ 15 και 60 ημερών (Madison Cavanaugh, The one–minute cure: The secret tohealing virtually all diseases).

Πρόκειται για ελάχιστες περιπτώσεις της άγνωστης ιστορίας της θεραπευτικής δύναμης της ουσίας, οι οποίες αναφέρονται στο βιβλίο της Madison Cavanaugh The one– minute cure: The secret healing virtually all diseases (Η θεραπεία του ενός λεπτού: το μυστικό για να γιατρέψεις σχεδόν όλες τις ασθένειες). Στο ίδιο βιβλίο έχουν συγκεντρωθεί και οι γνώμες ειδικών επιστημόνων που υποστηρίζουν τις εκπληκτικές ιδιότητες του υπεροξειδίου του υδρογόνου και γενικότερα των βιο-οξειδωτικών θεραπειών σε όλο το φάομα των ασθενειών, συμπεριλαμβανομένης, και της τριπλής μάστιγας: AIDS, καρκίνος και καρδιακά προβλήματα.

Το 1993, ο Αμερικανός ερευνητής δρ. Charles H. Farr προτάθηκε για το βραβείο Νόμπελ στην Ιατρική, για την εργασία του σχετικά με την ευεργετική δράση του Υπεροξειδίου του Υδρογόνου στην καλύτερη λειτουργία του ανοσοποιητικού συστήματος. Συμφωνά με την έρευνα του, τα κοκκιοκύτταρα (είδος λευκών αιμοσφαιρίων) παράγουν την ουσία που αμύνεται εναντίον βακτηρίων, παρασίτων και ζυμομυκήτων που προσβάλουν τον οργανισμό, ρυθμίζει τις ορμόνες και το σάκχαρο του αίματος, και αποτελεί απολυμαντικό, αντισηπτικό και οξειδωτικό παράγοντα (C. H. Farr, the therapeutic use of H2O2, Townsend letter forDoctors, 1987).

Ο δρ. David G. Williams, ένας από τους κορυφαίους επι στήμονες φυσικών θεραπειών, αναφέρει: « Ο αρχικός σκεπτικισμός μου για τη θεραπευτική λήψη υπεροξειδίου του υδρογόνου με οδήγησε σε ενδελεχή έρευνα, κλινική εργασία και πειραματισμό. Καταλαβαίνω ότι η πλειοψηφία των ανθρώπων πιθανότατα δεν θα πειστεί ποτέ, ωστόσο εγώ είμαι πεπεισμένος ότι το H2O2 είναι ασφαλές, διαθέσιμο και με εξωφρενικά μικρό κόστος. Αλλά το καλύτερο απ’ όλα είναι ότι λειτουργεί!» (David G. Williams, The many benefits of hydrogen peroxide, 17/7/2003)

Ο παθολόγος William C. Douglas προσθέτει ότι η ουσία «μπορεί να χορηγηθεί σχεδόν σε κάθε παθολογική περίπτωση, συχνά με εξαιρετικά αποτελέσματα» (William C. Douglas, MD, HydrogenPeroxide: Medical Miracle, Second opinion publishing, 1996).

Ο δρ. Kurt Donsbach γράφει σε άρθρο του στο περιοδικόAlternatives ότι μια ουγκιά υπεροξειδίου του υδρογόνου 35%, διαλυμένη σε ένα γαλόνι νερό, βοηθά στην καλύτερη αναπνοή όσων πάσχουν από εμφύσημα και καρκίνο του λάρυγγα, αν ψεκάζεται στον χώρο που διαβιούν (Madison Cavanaugh, The one minute cure: The secret to healing virtually all diseases). Ο ίδιος αναφέρεται με ενθουσιασμό και στην αξιοποίηση της θεραπείας με H2O2 για την καταπολέμηση του καρκίνου (www.alkalizeforhealth.net/oxygen.htm).

Το 1986, ο γνωστός καρδιοχειρουργός Christiaan Barnard, φημισμένος για το γεγονός ότι πραγματοποίησε την πρώτη μεταμόσχευση καρδιάς, άρχισε να συστήνει τη θεραπεία με υπεροξείδιο του υδρογόνου σε ασθενείς, αφού πρώτα την εφάρμοσε ο ίδιος για να θεραπεύσει την αρθρίτιδα και άλλες ασθένειες που συνοδεύουν το γήρας και έμεινε έκπληκτος με το αποτέλεσμα. Ωστόσο, ο Barnard γελοιοποιήθηκε σε τέτοιο βαθμό από την ιατρική κοινότητα, ώστε αναγκάστηκε να εγκαταλείψει κάθε σχέση του με τη θεραπεία για να διασώσει τη φήμη και τη δουλειά του (Madison Cavanaugh, The one minute cure: The secret to healing virtually all diseases).

Προάσπιση της υγείας του εγκεφάλου και της διάθεσης

Όσοι ζουν σε μεγαλουπόλεις εμφανίζουν συχνά μεταβολές στη διάθεση τους και ατονία στις εγκεφαλικές τους λειτουργίες κατά τη διάρκεια της μέρας. Αυτό οφείλεται, εν πολλοίς, στον -κακής ποιότητας- αέρα που εισπνέουν, ο οποίος δεν προσφέρει επαρκή ποσότητα οξυγόνου.

Η καθημερινή ελλειμματική οξυγόνωση του οργανισμού γενικότερα, και ειδικότερα του εγκεφάλου, δημιουργεί πολλές εγκεφαλικές-ψυχολογικές διαταραχές, όπως κατάθλιψη, ατονία, ευερεθιστότητα, αδιαθεσία και εξασθένιση των πνευματικών ικανοτήτων, όπως η μνήμη, η συγκέντρωση, η κριτική ικανότητα και η καθαρή σκέψη.

Τα τελευταία χρόνια, η φαρμακευτική βιομηχανία έχει χτίσει γύρω από αυτά τα -ανεξήγητα για την ίδια- συμπτώματα μια ολόκληρη αυτοκρατορία ασθενειών που «κατασκευάστηκαν» και διαδόθηκαν, για να προωθήσουν νέου τύπου φάρμακα διάθεσης και συμπεριφοράς. Η προπαγάνδα που στήθηκε γύρω από αυτές τις ασθένειες οδήγησε στην αποδοχή τους από τον σύγχρονο άνθρωπο, που εκπαιδεύεται να θεωρεί το χάπι πανάκεια για κάθε περίπτωση.

Ο δρ. Ed McCabe υποστηρίζει ότι η συστηματική λήψη υπεροξειδίου του υδρογόνου αρκεί για να συμπληρωθεί η απαραίτητη ποσότητα οξυγόνου που χρειάζεται ο οργανισμός για να λειτουργεί σωστά και να μας τροφοδοτεί με ενέργεια και καλή διάθεση. Εξίσου ευεργετικό αποδεικνύεται για την καλή λειτουργία του εγκεφάλου και την ενίσχυση των πνευματικών μας ικανοτήτων, ακόμα και του βαθμού ευφυΐας μας (Ed McCabe,Flood your body with oxygen : therapy for our polluted world,Energy puplications, 2003).

Απαλλαγή από τις περιοδοντικές επεμβάσεις

O δρ. Paul Cummings δίδασκε περιοδοντικές χειρουργικές τεχνικές στο Πανεπιστήμιο της Νότιας Καρολίνα, προτού ανακαλύψει ότι με το υπεροξείδιο του υδρογόνου μπορούσε να πετύχει καλύτερα αποτελέσματα. Στους 1000 ασθενείς στους οποίους εφάρμοσε αυτή τη θεραπεία, το 98% ξεπέρασε το περιοδοντικό του πρόβλημα χωρίς τη βοήθεια επέμβασης. Ο δρ. Cummings υποστηρίζει ότι οι δυνατότητες της ουσίας στην οδοντιατρική είναι συναρπαστικές και ότι οι συνάδελφοι του επιστήμονες πρέπει να αναγνωρίσουν την υπεροχή της, συγκριτικά με τις χειρουργικές επεμβάσεις (Jane E. Brody, Nonsurgical therapies for gums spurs aide debate, New York Times,23/3/1982).

Στην πραγματικότητα, το Η2Ο2 χρησιμοποιείται ήδη στην οδοντιατρική διαδικασία λεύκανσης των δοντιών – μια υπηρεσία υψηλού κόστους για τους ενδιαφερόμενους. Επιπλέον, περιέχεται και στις εμπορικές οδοντόκρεμες που υπόσχονται λαμπερό χαμόγελο, οι οποίες όμως έχουν ενοχοποιηθεί για μακροπρόθεσμες αρνητικές συνέπειες στη στοματική υγιεινή, εξαιτίας των υπόλοιπων χημικών συστατικών τους. Σύμφωνα με όσα αναγράφει η συγγραφέας Madison Cavanaugh στο βιβλίο της, αρκεί να βουρτσίζει κανείς τα δόντια του με υδάτινο διάλυμα που περιέχει 3% υπεροξείδιο του υδρογόνου, για να έχει λευκή και υγιή οδοντοστοιχία και ούλα, ξοδεύοντας ελάχιστα χρήματα.

Το παρόν σκοπό έχει να προβληματίσει και να ενημερώσει τον αναγνώστη σχετικά με αυτό το σοβαρό και ευαίσθητο θέμα. Τα όσα αναφέρονται και σχετίζονται με παθήσεις ή με θέματα υγείας, ή με κινδύνους για την υγεία, κατ’ ουδένα τρόπο δεν αποτελούν ιατρικές συμβουλές ή γενικότερα συμβουλές για θέματα υγείας, μόνος αρμόδιος για τις οποίες είναι ο προσωπικός γιατρός του κάθε αναγνώστη.

ΠΗΓΗ: topotamidengirizeipiso.blogspot.gr

 

Ο Θυμός και η απεμπόλιση του

Από τα έξι βασικά συναισθήματα: η ευτυχία, ο θυμός, η θλίψη, ο φόβος, η αηδία και η έκπληξη, ο θυμός είναι αυτή η διάθεση που ελέγχεται χειρότερα από τους ανθρώπους.

Ο θυμός είναι το πιο σαγηνευτικό από τα αρνητικά συναισθήματα. Ο αυτό-δίκαιος εσωτερικός μονόλογος που το προωθεί γεμίζει τον νου με τα πιο πειστικά επιχειρήματα για το ξέσπασμα της οργής. Ο ειρμός των σκέψεων (train of thought) που τροφοδοτεί τον θυμό είναι επίσης και ενδεχομένως το κλειδί σε ένα από τους καλύτερους τρόπους αποφόρτισης του θυμού: το να υποσκάπτουμε τις πεποιθήσεις που τροφοδοτούν από την αρχή τον θυμό. Όσο περισσότερο σκεφτούμε τι μας θύμωσε, τόσο περισσότεροι ‘καλοί λόγοι’ και αυτό-δικαιώσεις μπορούμε να εφευρίσκουμε για να είμαστε θυμωμένοι. Το να μελαγχολούμε, δηλ. να καθόμαστε, να σκεφτόμαστε, να στεναχωριόμαστε και να λυπούμαστε τους εαυτούς μας τροφοδοτεί τις φλόγες του θυμού. Ανακατασκευάζοντας μια κατάσταση πιο θετικά, είναι ένας από τους καλύτερους τρόπους να αποφορτίζουμε τον θυμό.

Υπάρχει μια καθολική (για όλους μας) πρόκληση από τον θυμό: η αίσθηση πως διακινδυνεύουμε. Δεν είναι σημάδι κινδύνου μόνο κάποια κατ’ εξοχήν σωματική απειλή, αλλά επίσης όπως είναι στις πλείστες περιπτώσεις, η συμβολική απειλή στην αυτό-εκτίμηση ή στην αξιοπρέπεια. Το να μας αδικούν, ή να μας φέρονται με αγένεια, το να μας προσβάλουν ή να μας μειώνουν, ακόμα και ο εκνευρισμός που μας πιάνει όταν μας εμποδίζουν στο να επιδιώκουμε ένα στόχο. Αυτές οι αντιλήψεις λειτουργούν σαν σκανδάλη για μια λιμβική (Limbic) ορμή (από το λιμβικό μέρος του εγκεφάλου) που έχει δύο επιδράσεις στον εγκέφαλο. Δεν θα μπω στις περίπλοκες λεπτομέρειες των λειτουργιών του εγκεφάλου, αλλά γενικά, το γενικευμένο αδρεναλίνο-κορτικό (του νευρικού μας συστήματος) ερεθισμός μπορεί να διαρκέσει για ώρες, ακόμα και μέρες, κρατώντας έτσι το συναισθηματικό νου σε ειδική ετοιμότητα για οποιαδήποτε πρόκληση. Έτσι, γίνεται σαν θεμέλιο πάνω στο οποίο μεταγενέστερες αντιδράσεις μπορούν να δημιουργηθούν με ιδιαίτερη γρηγοράδα. Αυτή η ευαίσθητη σκανδάλη που δημιουργεί το αδρεναλίνο-κορτικό (του νευρικού μας συστήματος) ξύπνημα, εξηγεί το γεγονός γιατί οι άνθρωποι είναι τόσο πιο πολύ υποκείμενοι (έχουν την αυξημένη τάση) στο θυμό ακόμα και αν έχουν προκληθεί η εκνευριστεί από κάτι άλλο.

Οποιοδήποτε άγχος μπορεί να δημιουργεί αυτή την αδρεναλίνιο-κορτική έγερση, χαμηλώνοντας έτσι το κατώφλι για το τι προκαλεί τον θυμό. Έτσι, κάποιος ο οποίος είχε δύσκολη μέρα στη δουλειά, είναι ειδικά ευάλωτος στο να οργιστεί αργότερα όταν πάει σπίτι από κάτι – για παράδειγμα τα παιδιά να είναι θορυβώδεις ή να κάνουν ακαταστασίες στο σπίτι – που υπό κανονικές συνθήκες αυτές οι αιτίες δεν θα ήταν τόσο δυνατές για να προκαλέσουν μία συναισθηματική κατάληψη (την οργή).

Όταν το σώμα είναι σε μία κατάσταση νευρικότητας και κάτι προκαλεί μία συναισθηματική κατάληψη, τότε το επακόλουθο συναίσθημα είτε ο θυμός είτε η αγωνία, είναι ειδικά μεγάλης έντασης. Αυτή η δυναμική συμβαίνει όταν κάποιος γίνεται οργισμένος. Ο κλιμακωμένος θυμός είναι μια σειρά από προκλήσεις οι οποίες η κάθε μια προκαλεί μία ερεθιστική αντίδραση που διαλύεται αργά. Σε αυτή τη σειρά κάθε επιτυχημένη προκλητική σκέψη θυμού γίνεται αιτία για μία ορμήκατεχολαμινών(catecholamines) [Τα catecholamines (κατεχολαμινών) είναι ορμόνες που ελευθερώνονται κατά τη διάρκεια εθισμού του άγχους. Η αδρεναλίνη και η κορτιζόνη είναι δύο παραδείγματα.] που οδηγούνται από το αμύγδαλο, η κάθε ορμή κτίζοντας πάνω στην ορμονική φόρα από των κατεχολαμινών που προηγήθηκαν έτσι αυξάνοντας τη σωματική έγερση. Μία σκέψη που έρχεται μεταγενέστερα σε αυτή την κλιμακωμένη σειρά, πυροδοτεί μια πιο μεγάλης έντασης θυμού παρά μία σκέψη που έρχεται στην αρχή αυτής της κλιμακωμένης σειράς. Ο θυμός κτίζει πάνω στον θυμό. Ο συναισθηματικός εγκέφαλος θερμαίνεται. Σε αυτό το σημείο η οργή, ανεμπόδιστη από τη λογική, εύκολα ξεσπά σε βία.

Τώρα, για εσάς που είστε θυμώδης τύποι και εχθρικοί δώστε προσοχή: Είναι γνωστό εδώ και πολλά χρόνια τώρα πως τα αρνητικά συναισθήματα – ειδικά ο θυμός και η εχθρικότητα – αυξάνουν το ρίσκο για καρδιακές παθήσεις. Κατ’ ακρίβεια η συντηρούμενη εχθρικότητα με ξεσπάσματα θυμού συμβάλει πιο δυνατά στον θάνατο από καρδιακές παθήσεις παρά άλλους γνωστούς παράγοντες συμπεριλαμβανομένου του καπνίσματος, ψηλή πίεση και ψηλά ποσοστά χοληστερόλης.

Το να μάθουμε να αποφορτίζουμε τον θυμό και να τον αποκλιμακώνουμε είναι μια συναισθηματική δεξιοτεχνία που πρέπει να μαθευτεί για να ενισχύσουμε το ψυχολογικό ευ-ζην μας, τις διαπροσωπικές μας σχέσεις, το να νιώσουμε καλύτερα για τους εαυτούς μας, και βέβαια, να προστατεύσουμε την υγεία μας.

Ένας τρόπος για την εκτόνωση του θυμού είναι να αδράξουμε και να αμφισβητήσουμε τις σκέψεις που πυροδοτούν τα κύματα του θυμού, αφού, είναι η αρχική αξιολόγηση της αλληλεπίδρασης που επιβεβαιώνει και ενθαρρύνει την πρώτη έκρηξη της οργής, και οι επακόλουθες επανεκτιμήσεις, που ρίχνουν λάδι στη φωτιά. Ο χρονισμός έχει σημασία: όσο πιο ενωρίτερα στον κύκλο του θυμoύ τόσο πιο αποτελεσματικά. Πράγματι, ο θυμός μπορεί να βραχυκυκλωθεί εντελώς αν οι μετριαστικές (δηλαδή επεξηγηματικές) πληροφορίες έρθουν πριν δράσουμε πάνω στο θυμό.

Υπάρχει ένα συγκεκριμένο παράθυρο ευκαιρίας για αυτή την αποκλιμάκωση. Δουλεύει καλά σε μέτρια επίπεδα του θυμού: Σε υψηλά επίπεδα της οργής όμως, δεν κάνει καμία διαφορά, λόγω της ‘γνωστικής ακινητοποίησης’- με άλλα λόγια, οι άνθρωποι δεν μπορούν πλέον να σκεφτούν καθαρά. Όταν οι άνθρωποι είναι ήδη άκρως εξοργισμένοι, θα απορρίψουν τις μετριαστικές (δηλαδή επεξηγηματικές) πληροφορίες με ‘κρίμα, αλλά δεν με νοιάζει’ ή με έντονες ύβρεις.

Ένας δεύτερος τρόπος για την αποκλιμάκωση του θυμού είναι η ψύξη της φυσιολογικής (σωματικής): το κάνουμε αυτό υπομένοντας την επινεφρίδια αύξηση (μια ορμόνη που απελευθερώνεται όταν είμαστε κάτω από την πίεση και του άγχους), σε ένα περιβάλλον όπου πιθανόν δεν θα υπάρξουν περαιτέρω εναύσματα για την οργή. Σε μια λογομαχία, για παράδειγμα, αυτό θα σήμαινε να φεύγαμε μακριά από το άλλο πρόσωπο για λίγο. Κατά τη διάρκεια αυτής της ‘περιόδου ηρέμησης’, το εξοργισμένο άτομο μπορεί να βάλει φρένο στον κύκλο της κλιμακούμενης εχθρικής σκέψης, αναζητώντας περισπασμούς. Ο περισπασμός είναι ένα ιδιαίτερα ισχυρό τέχνασμα για την αλλαγή της διάθεσης, για έναν απλό λόγο: Είναι δύσκολο να μείνεις θυμωμένος όταν θα περνάς ευχάριστα.

Ένα μεγάλο ποσοστό των ανδρών χρησιμοποιούν αυτή την αποτελεσματική στρατηγική: το να φύγουν κάπου να μείνουν μόνοι τους, για να ηρεμήσουν. Αυτό συνήθως σημαίνει να πάνε για μια βόλτα με το αυτοκίνητο. Μια άλλη εναλλακτική λύση είναι να πηγαίνουμε για ένα μεγάλο περπάτημα: η ενεργή άσκηση επίσης βοηθά για το θυμό. Το ίδιο και οι μέθοδοι χαλάρωσης όπως η βαθιά αναπνοή και χαλάρωση των μυών, ίσως επειδή αλλάζουν την φυσιολογία του σώματος, από την υψηλή διέγερση του θυμού σε μια κατάσταση χαμηλής διέγερσης, και ίσως επειδή αποσπά την προσοχή από ό, τι προκάλεσε τον θυμό. Η ενεργή άσκηση μπορεί να ψυχραίνει τον θυμό για τον ίδιο λόγο: μετά από υψηλά επίπεδα φυσιολογικών ενεργοποιήσεων κατά τη διάρκεια της άσκησης, το σώμα ανακάμπτει σε ένα χαμηλό/ήπιο επίπεδο μόλις σταματήσει η άσκηση. Οι ενδορφίνες που απελευθερώνονται στον εγκέφαλο, επίσης, είναι η αιτία για το χαλάρωμα που έρχεται μετά από την ενεργή άσκηση.

Αλλά, μια περίοδο ηρέμησης δεν θα δουλέψει σε περίπτωση που αυτός ο χρόνος χρησιμοποιείται για να ακολουθηθεί το τρένο των σκέψεων αυτών που παρακινούν την οργή, δεδομένου ότι κάθε τέτοια σκέψη είναι από μόνη της, ένα μικρό έναυσμα για περισσότερους καταρράκτες του θυμού. Η δύναμη της απόσπασης της προσοχής είναι ότι σταματά αυτό το οργισμένο τρένο της σκέψης. Περισπασμούς όπως οι ταινίες ή το διάβασμα μπορεί να βοηθήσει στην ηρεμία του θυμού. Αλλά, το να επιδιδόμαστε σε απολαύσεις όπως τα ψώνια για τον εαυτό μας και το φαγητό, δεν έχουν σημαντική επίδραση: Είναι πολύ εύκολο να συνεχίσουμε με ένα αγανακτισμένο τρένο σκέψεων, ενώ γυρίζουμε τα καταστήματα ή καταβροχθίζοντας ένα κομμάτι κέικ σοκολάτας

Οι εχθρικοί άνθρωποι, οι οποίοι βρίσκονται σε υψηλότερο κίνδυνο για καρδιακή ασθένεια/νόσο, πρέπει να ελέγχουν την ευερεθιστότητα/οξυθυμία τους. Ένας πολύ καλός τρόπος για να γίνει αυτό είναι να χρησιμοποιούμε την αυτογνωσία να πιάσουμε τις κυνικές ή εχθρικές σκέψεις την ώρα που εγείρονται και να τα γράψουμε κάτω. Μόλις συλληφθούν οι θυμωμένες σκέψεις με αυτόν τον τρόπο, μπορούν να αμφισβητηθούν και να επανεκτιμηθούν, αν και αυτή η προσέγγιση λειτουργεί καλύτερα πριν ο θυμός έχει κλιμακωθεί σε οργή.

Ο Sigmund Freud (ο Φρόιντ), ο οποίος εφεύρεσε την ψυχανάλυση, επινόησε τον όρο κάθαρση. Για τον Φρόιντ, η κάθαρση συμπεριλάμβανε την φυσική έκφραση ενός συναισθήματος με την ενθύμηση ενός τραυματικού γεγονός, η οποία συχνά, οδηγούσε στην ανακούφιση από το ενοχλητικό σύμπτωμα. Στον σημερινό λαϊκό πολιτισμό, ο όρος κάθαρσης αναφέρεται στην ‘έκφραση’ των συναισθημάτων κάποιου ως ένας τρόπος μείωσης της εχθρότητας και της επιθετικότητας. Τα βιβλία αυτοβοήθειας, μας προτρέπουν να δώσουμε διέξοδο στην οργή ξεσπάζοντας σε κάποιο άψυχο αντικείμενο- χτυπώντας ένα μαξιλάρι, σπάζοντας ένα πιάτο, ή χτυπώντας ένα σάκο του μποξ. Μήπως αυτό δουλεύει; Μήπως η εξωτερική επιθετική εκτόνωση μειώνει τα αρνητικά συναισθήματα; Η απάντηση είναι όχι. (Αν και η κάθαρση είναι μια αποτελεσματική παρέμβαση σε πολλές συναισθηματικές διαταραχές).

Η συναισθηματική απελευθέρωση μέσω της επιθετικής ενέργειας (μέσω πράξης ή φαντασίας) ίσως προσωρινά να ηρεμεί, αλλά σε βάθος χρόνου αυτό δεν μειώνει τον θυμό. Εκφράζοντας το θυμό μπορεί στην ουσία να μας κάνει πιο θυμωμένους. Από τη δεκαετία του 1950 οι ψυχολόγοι άρχισαν να εξετάζουν και να ελέγχουν το αποτέλεσμα της κάθαρσης πειραματικά και κάθε φορά, διαπίστωσαν ότι εκφράζοντας στην οργή δεν έκανε σχεδόν τίποτα ή καθόλου για να το διαλύσει (αν και λόγω της σαγηνευτικής φύσης του θυμού, μπορεί να αισθάνεται κανείς ικανοποίηση). Μπορεί να υπάρχουν κάποιες συγκεκριμένες προϋποθέσεις υπό τις οποίες εκφράζοντας τον θυμό να δουλεύει, αλλά σε γενικές γραμμές είναι καλύτερα να μην γίνεται αυτό. Το να εκφράζουμε το θυμό είναι ένας από τους χειρότερους τρόπους για να εκτονωθούμε και να ηρεμήσουμε: τα ξεσπάσματα της οργής κατά κανόνα κάνει πιο έντονη την συναισθηματική διέγερση του εγκεφάλου, αφήνοντας τους ανθρώπους να αισθάνονται πιο θυμωμένοι και όχι λιγότερο. Αυτό συμβαίνει επειδή, βγάζοντας την οργή σας πάνω σε κάποιον που την προκάλεσε, παρατείνει την διάθεση αντί να την τερματίζει. Είναι πολύ πιο αποτελεσματικό όταν πρώτα ‘κρυώσουμε’ και στη συνέχεια, με ένα πιο εποικοδομητικό ή δυναμικό τρόπο αντιμετωπίσουμε το άτομο να διευθετήσουμε την διαφωνία μας. Σε ένα σοφό γεροντάκι είχε ζητηθεί τον καλύτερο τρόπο για να χειριστεί κανείς τον θυμό, αυτός απάντησε: «Μην το καταστέλλετε. Αλλά μην δράσετε πάνω σε αυτό.»

Αυτή, πιστεύω, είναι μια σοφή συμβουλή: Εάν οι θυμωμένες σκέψεις επιμένουν σε σας, μπορείτε να προσπαθήσετε να τις βραχυκυκλώσετε λέγοντας (ή σκέφτοντας), «σταμάτα!» Επίσης, σκόπιμα να αντικαταστήσατε με λογικές σκέψεις εκείνες τις κυνικές, δύσπιστες σκέψεις κατά τη διάρκεια δύσκολων καταστάσεων- για παράδειγμα, αν ένα ασανσέρ καθυστερήσει να έρθει, να αναζητήσετε ένα καλοήθης λόγο και όχι να δουλεύετε τον θυμό κατά κάποιον που φαντάζεστε ότι είναι ανεύθυνο πρόσωπο που μπορεί να ευθύνεται αυτός για την καθυστέρηση. Για εκνευριστικές συναντήσεις, προσπαθήστε να μάθετε την ικανότητα να βλέπετε τα πράγματα από την οπτική γωνία του άλλου ατόμου –ενσυναίσθηση (να προσπαθούμε να καταλαβαίνουμε γιατί το κάνει ή συμπεριφέρεται έτσι ή λέγει αυτό) είναι ένα βάλσαμο για το θυμό. Το αντίδοτο για την εχθρότητα είναι να αναπτύξουμε μια καρδιά που να εμπιστεύεται πιο πολύ.

ΠΗΓΗ:gerasimos-politis.blogspot.gr

Επιλέγοντας μεταξύ οικογένειας και καριέρας

Mummy, I don’t recognise you any more,» my daughter said, as we walked home from afterschool childcare one Friday evening. It was a simple statement of fact by a seven-year-old who was seeing her mother less and less. We giggled, agreed that was silly and tried to clasp our hands together but failed because of my stupid suitcase. I thought grimly of the pride I had felt when I bought it – the businesswoman required to travel for work. Now, how I hated the sound of those wheels following me everywhere.

I had arrived full of pride at making it to pick up Bella from childcare for the first time in months. I got there a couple of minutes before it closed, daydreaming of applause at my achievement. Instead, I had to avoid the staff’s pitying looks as I took in the fact that the room was empty and Bella was the last child there. «Oh, I haven’t seen you for a long time,» said the manager. «It’s usually Daddy these days, isn’t it?»

Once home with my husband, Dave – Bella tucked up in bed – I started to cry. It was my new Friday night routine, just worse this time. I wanted us to be the perfect family, the perfect parents and, in particular, I wanted to be the perfect mother. As weekends were the only time we had together, I really put the pressure on during those two days. So I destroyed my second daydream of the day – a romantic meal together with wine and a film. Dave and I were both exhausted from our jobs, but it didn’t stop me.

«We need to spend more time as a family, rather than you playing rugby all Saturday,» I began. «Bella needs to have fun with both her parents, so when are we going to squeeze in going to the park? And I need ‘me time’ to have a run or read a paper.»

The whining was replaced by my long list of all our failings and how we needed to fix them that same weekend. Nothing we did seemed good enough. My husband no longer seemed good enough. I didn’t seem good enough as a mother, and I knew I was being a rubbish wife.

As usual, Dave tried to reason, but eventually gave up, slammed the door, and went off to smoke three cigarettes, one after the other. I joined him, glass of wine in hand, and we hugged. Saturday turned out to be relaxing and calm, probably because we didn’t do anything I had planned. On Sunday, we went for lunch at a close friend’s house but I monopolised the conversation. My friend and I often take turns losing it, crying and babbling. That Sunday, it was my turn – but I was taking my turn far too often these days. At home, I repacked my barely touched suitcase and Dave and I fell into bed as soon as Bella’s lights were out.

The following morning, I felt different as we rushed out of the house at 6am, crossing paths with Bella’s nanny, Anna, who looked after her between 6am and 8am and took her to a preschool breakfast club. (Bella was being looked after by three sets of people before and after school to enable us to work.) That day, I didn’t just feel tiredness or shame over my behaviour on Friday night, I felt anger. Anger at being made to fail at the one thing I wanted to do perfectly. I ran back into the house. Anna told me off for waking up Bella, but I needed to see her look at me and sink into the hug and kiss before another week away.

I had always wanted children. I remember making people laugh when I was Bella’s age, saying that I would have six children and six dogs and live in a big farm with a barn for each. I’d had plenty of time to dream up the kind of mother I would become. I wanted to be there for my child, just like my own mother, who had always been there when we came home from school. But Dave and I also wanted to do it our way. I modelled my own maternal aspirations around the stereotypical American sitcom mum. I would disregard British dry humour and stiff upper-lip, and, instead, horrify my family with hugs, kisses and constant «I love yous». We would have a bond that meant my daughter would talk to me if she were being bullied and, later, would ask me about contraception and drugs. But how could that bond be built if I wasn’t there?

I sat on the 6.58am train, ready to rebel. I was not going to prepare for my presentations, nor the week ahead. I was going to write about how I believed it was impossible to be a good mother and a career woman at the same time. My mother was an active feminist. I had studied her copy of The Female Eunuch at university. But what for? I tapped away on my phone at breakneck speed. I didn’t even want to pause to pull out my laptop. The world had made me believe that, because I had a few brain cells, I could be Kate Adie and also have six children. Hard work and ambition had enabled me to skip through my early adult life. In my 20s, I schmoozed in the dotcom boom in San Francisco, served caviar and champagne care of the venture capitalists. I held a series of great jobs in great companies and also took a break to be a lifeguard and scuba-dive in Australia. Nothing could stop me. That is, until I got married and had a child.

I had finally achieved what I had always wanted – a family. And the first couple of years after Bella’s birth in Sydney were easier. I stayed at home for the first year and we lived frugally on rice and lentils. Then I worked part-time. In Australia, everyone seemed to agree that family came first, and it was fine to start at 7am and leave at 3pm. But back in London, I found it harder and harder to be the mother I wanted to be. The jigsaw puzzle I had built of my life was falling apart. My beliefs of what it was to be a good mother were being smashed, although I wasn’t sure if it was my beliefs that were at fault or my own ability.

I peered at the other women on the train. Their makeup and hair was perfect, they were on conference calls and it wasn’t even 8am. I felt as if society were telling me I had to try to be the perfect worker Monday to Friday, the perfect mother every weekend, and toned, healthy woman all year round. Oh, and, of course, wife, friend, sibling and daughter.

At work, over lunch, I watched my colleague eat his baked potato, bacon and chips, and worried about what Bella was having for lunch and, actually, for dinner. I realised I didn’t know what she was eating for any meal that week, nor did I have any idea how she was coping with her homework. It was at that point that I decided to resign.

Dave and I had made a conscious decision to have a child and we had always wanted to be the ones raising her. We talked about my decision. Financially, it was not a good move (Dave’s pay just covers our rent and bills), but he knew that, emotionally, it was important for our family.

I held off for a few weeks to coincide with my daughter’s last day of term, and then shocked my boss with the news. I stepped into the meeting room with a big smile. «What’s the news,» he asked. He had apparently nicknamed me «the uber-professional» and was expecting me to celebrate a win at work. I said, beaming: «I’m handing in my resignation.»

That final Friday, when I handed over my laptop and phone, and met Bella at school was one of the happiest days in my life. No cobbling childcare together during the holidays. We had seven weeks together, three of them camping with her daddy, our best family holiday in a long time.

Funnily enough, I realise now that my mother wasn’t the perfect feminist mother either. Although a successful historian, she also gave up her career to have children and look after them. And that meant stepping back at a point when she was far more successful than my father. While we have never discussed this, I think that she understands my choice – however irresponsible and unsustainable it is financially.

Now, all the angst and negativity have vanished. I feel happy, stable and strong because I took control of the problem in my life. But it also makes me uncomfortable writing all this because I am of the generation that takes equality for granted. So am I now in agreement with the sexist former colleague who always maintained that women belonged at home, and said «I told you so» when I resigned? No. What am I saying to all my female friends working outside the home? Am I saying they are bad mothers? No. I am saying that if I had stayed in my job and not changed anything, I think I would have been a bad mother.

I believe that women should have the choice, and I envy women who seem to be able to juggle it all – career, family and looking gorgeous at the same time. But I also believe that, just as with our body-image issues, we should stop pretending it is fine and dandy if it’s not, and stop trying to be superwomen at the expense of our families as well as our mental and physical health.

Now I know I will never be that perfect mother. And actually I don’t need to be. I’ve spent the past six months focusing on my family and I realise that my daughter is a very happy child, and was happy when I was working. But now she is happier, and so am I. All my crutches, such as cigarettes and wine, have gone, I can’t remember the last time I bought a takeaway coffee, and I haven’t bought a piece of clothing since I left my job.

I have a gentle part-time job while we put our family jigsaw puzzle back together. Our family is now the big piece in the middle and I am trying to slot my dream work around it. If I fail and the bank account gets too close to empty, I will humbly knock on doors, but at least I will have tried. But for now, Bella and my husband have me back.

Names have been changed

Πηγή: http://motherfirst.wordpress.com/

 

Ο τοίχος και το αυγό

Μία πολύ όμορφη παροιμιώδης ιστορία που διάβασα σήμερα και θέλησα να μοιραστώ μαζί σας…

Δίστασε πολύ προτού αποδεχθεί την πρόσκληση των Ισραηλινών να του απονεμηθεί το λογοτεχνικό Βραβείο της Ιερουσαλήμ. Από την ομιλία που εκφώνησε είναι φανερό γιατί.

Ήλθα σήμερα στην Ιερουσαλήμ ως συγγραφέας, δηλαδή ως επαγγελματίας αφηγητής ψεμάτων. Σήμερα, όμως, δεν προτίθεμαι να πω ψέματα. Θα προσπαθήσω να είμαι όσο πιο ειλικρινής μπορώ. Υπάρχουν κάποιες ημέρες τον χρόνο που λέω την αλήθεια, και σήμερα είναι μία απ’αυτές.

Επιτρέψτε μου λοιπόν να καταθέσω ένα πολύ προσωπικό μήνυμα. Κάτι που έχω πάντα στο μυαλό μου όταν γράφω μυθιστορήματα. Δεν έχω φτάσει να το γράψω σ΄ένα κομμάτι χαρτί και να το κολλήσω στον τοίχο: θα έλεγα ότι είναι χαραγμένο στον τοίχο του μυαλού μου. Και είναι το εξής:«Ανάμεσα σ΄έναν ψηλό, συμπαγή τοίχο και σ΄ένα αυγό που σπάει πάνω του, θα είμαι πάντα από την πλευρά του αυγού». Ανεξάρτητα από το πόσο δίκιο έχει ο τοίχος και πόσο άδικο το αυγό, εγώ θα είμαι με το αυγό. Κάποιος άλλος θα πρέπει να αποφασίσει ποιος έχει δίκιο και ποιος άδικο: ίσως ο χρόνος ή η Ιστορία.

Αν υπήρχε ένας συγγραφέας που, για οποιονδήποτε λόγο, έγραφε βιβλία που είναι από την πλευρά του τοίχου, τι αξία θα είχαν αυτά τα βιβλία; Ποιο είναι το νόημα αυτής της μεταφοράς; Μερικές φορές είναι απλό και καθαρό. Οι άνθρωποι που βάζουν βόμβες και τα τανκς και οι ρουκέτες και οι οβίδες λευκού φωσφόρου είναι αυτός ο ψηλός, συμπαγής τοίχος. Τα αυγά είναι οι άοπλοι πολίτες που συντρίβονται και καίγονται και πυροβολούνται από τα παραπάνω.

Υπάρχει όμως και ένα βαθύτερο νόημα. Καθένας από μας, σε μικρότερο ή μεγαλύτερο βαθμό, είναι ένα αυγό. Καθένας από μας είναι μια μοναδική, αναντικατάστατη ψυχή, κλεισμένη σε ένα εύθραυστο καβούκι. Και καθένας από μας, σε μικρότερο ή μεγαλύτερο βαθμό, βρίσκεται αντιμέτωπος με έναν ψηλό, συμπαγή τοίχο. Ο τοίχος έχει ένα όνομα: είναι «το Σύστημα».

Υποτίθεται ότι το Σύστημα μας προστατεύει, αλλά μερικές φορές αποκτά μια δική του ζωή, και τότε αρχίζει να μας σκοτώνει και να μας βάζει να σκοτώνουμε άλλους- ψυχρά, αποτελεσματικά, συστηματικά.

Ένα πράγμα θέλω να σας πω σήμερα. Είμαστε όλοι ανθρώπινα όντα, άτομα όλων των εθνικοτήτων και των φυλών και των θρησκειών, εύθραυστα αυγά απέναντι σ΄ έναν συμπαγή τοίχο που λέγεται το Σύστημα. Σύμφωνα με όλες τις ενδείξεις, δεν έχουμε καμιά ελπίδα να νικήσουμε. Ο τοίχος είναι πολύ ψηλός, πολύ δυνατός- και πολύ κρύος. Αν έχουμε οποιαδήποτε ελπίδα, προέρχεται από την πίστη μας στη μοναδικότητα της δικής μας ψυχής και των ψυχών των άλλων, και από τη ζεστασιά που αισθανόμαστε όταν ενώνουμε τις ψυχές μας. Δεν πρέπει να αφήσουμε το Σύστημα να μας εκμεταλλευτεί. Δεν πρέπει να το αφήσουμε να αποκτήσει τη δική του ζωή. Δεν μας έφτιαξε το Σύστημα: εμείς το φτιάξαμε. Αυτό είχα να σας πω. Χαρούκι Μουρακάμι

Πηγή:diastaseis.blogspot.com

Jefferson students walk in special education students’ shoes – Thehour.com: Elementary Schools

NORWALK — The Jefferson Elementary School third-graders sat on one side of a table trying to read a jumbled mess of letters on the page in fr…

μέσω Jefferson students walk in special education students’ shoes – Thehour.com: Elementary Schools.